Los nombroses cambiaments e abituds culinàrias que visquèt Euròpa durant l’Edat Mejana son los fondaments de la cosina regionala d’uèi, sus la quala se proclamèt de decrets e de leis per ne limitar lo luxe desproporcionat del consume alimentari dels nòus rics de l’epòca.
 
La cosina èra una recèrca constanta de sabors, de colors e de combinasons, amb la tòca d’eradicar la sabor originala de la noiridura e d’aténher lo pus grand plaser possible dels comensals. A la fin de l’Edat Mejana, la cosina rafinada èra exclusiva dels nòbles mai fortunats, mas tant los autres nòbles coma las autras classas socialas l’imitavan.
 
La mangisca basica medievala inclusiá de leguminosas secas, de peses, de bledas rabas e de caulets. Las cerealas principalas èran la civada, lo milhet, lo segal e l’òrdi. Lo ris existissiá mas èra pas gaire comun dins la populacion a causa de son prètz excessiu. Per contra fòrça varietats de pan èran inclusas dins las taulas. Las classas nautas manjavan de pan blanc, del temps que las classas mai bassas manjavan de pan negre fach amb las farinas mens rafinadas. Lo legum coma lo cogombre, lo caulet frisat, la cogorda e la lachuga a pena s’inclusián. Tanpauc los camparòls per paur de s’empoisonar. Las trufas, las tomatas e lo sucre arribèron après la descobèrta d’America.
 
Dins los jardins se cultivava de cerfuèlh, d’alhs, de cumin, de jolverd, de menta, d’anís, de sàlvia, de cebas, de rafes, d’api, de fenolh, de mostarda e de pòrres. Los crosats portèron lo pebre, lo gengibre, lo clavèl de giròfle, la canèla, la muscada e lo safran. Lo burre, lo lach e lo formatge se coneissián plan, mas èran pauc comuns a taula en cò de las classas mens afavoridas a causa de la bassa produccion de lach de vaca. Las carns mai popularas èran lo pòrc e lo pol, pr’amor que lo vedèl se consumava de temps en temps. Coma dessèrt, manjavan de cerièisas, de noses, de pomas, de peras, de castanhas e de bagas.
 
L’influéncia de la Glèisa Catolica e de la Glèisa Ortodòxa aguèt un grand impacte sus las abituds alimentàrias d’aquela epòca, pr’amor que lo consume de la carn, e tanben de totes los produches derivats dels animals (d’uòus, de produches lachièrs, etc.) èra enebit pendent gaireben un tèrç de l’annada per la majoritat dels crestians. Pasmens, lo peis èra pas restrench. Dins qualques regions amb de noiriduras alternativas, Carèma e los periòdes de juni beneficièron d’excepcions, mai que mai pels enfants e pels pelegrins.
 
Sembla que se fasiá que dos repaisses per jorn: un dinnar a l’entorn de miègjorn e un sopar frugal. Ça que la, quand se celebrava de reünions socialas, se remplaçavan per un festin. Las classas nautas realizavan plan sovent de sopas tard dins la nuèch e aprofechavan l’escasença per tractar los afars, pachar de nòças, etc.
 
Lo regim dels monges èra abondós. Cadun consumava per jorn 1700 gramas de pan, un litre e mièg de vin o cervesa, 80 gramas de formatge e 250 gramas de purèa de leguminosas. Las monjas, 1400 gramas de pan e 130 gramas de purèa, de formatge e tanben de vin. Las classas intermediàrias consumavan un pauc mens, aperaquí un quilo e mièg de pan, 100 gramas de carn, 200 gramas de purèa de leguminosas secas, 100 de formatge e tanben un litre e mièg de vin o de cervesa. Las classas mai bassas se noirissián normalament amb de basa de caulet cosinat al grais de pòrc sens carn.
 
Segon aquelas donadas, se pòt deduire que l’alimentacion dels reis, dels nòbles e dels clergues seriá d’aperaquí 6000 calorias per jorn, e lo doble pendent los jorns de fèsta, las celebracions e las taulejadas. En consequéncia, la reiautat, la noblesa e las classas nautas de l’epòca, probable, èran de mond mai obèses que los païsans e los artisans, que manjavan mens e cremavan mai de calorias en exercir una activitat d’usura fisica.
 
 
 
 
Griselda Lozano
 
 
 

---

Aqueste article es adaptat del sit del roman Òc, que fa difusion d’Occitània e de l’occitan pel public ispanofòn.