La cal abolir de maniera totala començant per las subvencions que reben del pp e seguint amb la prohibicion pel mal tracte animal que ofen a las personas e denigra als que ho van a veire. Ja Pius V les va prohibir sota pena d'escomunicacion als que ho anassin a veire.

#2 "D'uèi se crompa la carn jos cellofana, e donc lo bestial sofrís pas."
#3 "Lo problèma es que manjam tròp de carn a l'ora d'ara, adonc que ne'n tuam a bodre amai endustrialament."
Plan vist e beròi dit. Un amic (minjacarn moderat) me disèva un jorn que deurem aver de tuvar la carn qui mínjam; atau bèths uns que vaderem vegetarians lèu-lèu (e jo purmèr bahida, flaunhacàs qui soi).
Au mensh las ideas be son a evoluir sus aquerò. Que sii enqüèra long lo camin, aquò’s ua causa, mes çò d’important qu’ei de cap a quina part èm encarats.
—
Avent dit aquò be’m pensi que pòdem apréner a respectar la vita shens au preable superar la paur de morir. Per contra la paur de mancar e la paur aus demei, si ben que las se carré virar. Mes tà començar que i cau empatia, e des·hà’ns de l’aganidèr.

Un article daus bons, corrida basta.
http://sapiencia.eu/practicas-tauromachicas-en-questions/

#2 Es vrai ce que disètz. Mès aquò's quicòm mai. Aquò's mai una "necessitat", non pas un espectacle per lo plaser, acabat de picaments de mans quand la bèstia n'es a son darrièr badalh. I a un biais respectuós de levar la vida a un animau : es d'o faire per necessitat solament, puèi de l'acompanhar esperitualament. Benlèu vos pensaretz qu'aquò's rasonament d'ideiós, de bedigàs.

Lo problèma es que manjam tròp de carn a l'ora d'ara, adonc que ne'n tuam a bodre amai endustrialament. Onte a passat la relacion a la bèstia ? Malerosament, sèm talament tombats dinc un estrèma de consomacion que d'autres vòlon compensar, benlèu, per la mesa en plaça d'un autre estrèma : pas pus de carn ! De qué ne'n pensar ?
Personalament, siái pas jamai estat un grand manjaire de carn. Mès deguèsse deman tuar per nos nurrir emb de la familha, o fariái, me pense, mès sens forçar mai sus la carn, emb dau mai de respèct possible coma o fau quand deve préner suènh d'un aubre o lo tombar. En costejant, en sentent la vida d'aquò autre. Sèm totes d'èssers vius. Los uns sens los autres, podèm pas grand causa. Aquò se ditz l'enterdependença. Lo monde animau deuriá èstre mai nòstre modèle de prelevament dinc lo mitan naturau.

Los autres còps a l'ostal, tuàvem los polets en los escotelant sul copet, tuàvem los lapins en lor faguent sautar un uèlh que pindolava del temps que crebava, sangàvem los pòrcs d'un còp de cotèla dins lo còl. Tot aquò a l'ostal, quitament en vila. Lo jorn que se tuava lo pòrc los pichonasses aviam drech d'anar pas a l'escòla per dire de tot veire. Me soveni quand lo sang rajava dins la grasala e que lo caliá remenar, margas rebussadas, mentre que mantenián lo pòrc sus la mag revirada.
Al mes de genièr los dimenges, a punta d'alba, èrem sovent desrevelhats pels bramals de qualque pòrc a las escanas a cò d'un vesin.
D'uèi se crompa la carn jos cellofana, e donc lo bestial sofrís pas.
Çò que se passa dins las arenas, ont los taures sofrisson mentre los espectators se regaudisson, es pas polit. Mas çò que se passa dins los tuadors es a una autra escala e sèm totes complices ; amai se, risca pas res, jamai t'anarem veire cap de corrida.
Sèm omnivòrs, es nòstra natura. N'i a qu'o admeton dificilament e lor lucha contra las corridas es sonque una estapa per enebir tota consomacion de carn.