Un còp èra, per preveire lo temps, lo monde gaitavan los cambiaments del cèl, la fòrma e la color dels crums, la direccion del vent, la temperatura de l’aire, las fasas de la luna, los sants del calendièr, sens doblidar los senhals personals que recebián del còs, senhals que se multiplicavan ambe l’atge, entretenguts per totes los traumatismes, los òsses romputs, las estòrsas, las articulacions desanadas. D’unes per afortir aquelas observacions empiricas, frucha çaquelà d’una experiéncia millenària, se crompavan un baromètre e un termomètre.
 
Puèi l’umanitat en progrès inventèt una nòva sciéncia, la meteorologia, que permetèt de preveire lo temps d’un biais precís e fisable. E pauc a pauc los bulletins meteo de la ràdio, e sustot mai tard las cartas meteo de la television, permetèron de saber lo temps que fasiá e qu’anava far sens botar lo nas defòra, e quitament se, jovent, aviatz pas de dolors raumatismalas.
 
Puèi los satellits en orbita permetèron d’observar encara melhor l’estat de l’atmosfèra e aital totes poguèron saber lo temps qu’anava far autant plan dins las minutas venentas coma dins tres jorns, dins una setmana per pas dire dins un mes. De mai, ara, ambe lo telefonet, lo monde an, ont que sián, e sul pic, lo jorn coma la nuèit, l’estat de l’atmosfèra del moment e lo a venir.
 
Al nebot que li veniá de lausenjar las vertuts d’una nòva aplicacion, lo Guston respondèt: «Se compreni plan, ambe aquel daquòs, abans de sortir, pòdi saber se me cal cargar la vèsta o lo tricòt o préner lo parapluèja, sens botar lo nas defòra; e ara que nos recomandan d’anar pissar defòra per estalviar l’aiga, soi segur de pas m’enganar sus la direccion del vent e de pas me ragentar las cauças!»