#2 La tolerancia significa pas l'absencia d'accion. Lo monde venon pas a quicòm que lor fa paur.
Vesi pas tròp cossí la ponhada que sem poiriá far complètament virar l'estat francès.
Après, experimentèri çò que disi. E , en tota modestia, a donat qualques resultats amb los escolans, e los parents.
Cresi que i a plasses occitans qu'an una apetencia, una enveja de lenga occitana, mas pas contra lo francès. E los cal ajudar sens los bruscar. A se coneissér melhor, a reconeissér lor identitat, e a l'aimar. Cal sortir d'aquel clivatge vièlh, eiretatge de l'escòla : dever causir entre 2 lengas, o mai. Es aquò que nos fa mal. Lo monde, cresi, vòlon de l'occitan, sens rejetar lo francès nimai las autras lengas. Io me carri tant en occitan coma en francès o en castillan, e ensaji d'estudiar maitas lengas, e i tròbi de la riquessa, de l'umanitat.

Ensenhi l'occitan dempèi 30 ans. Vesi ben que çò qu'interessa es la diversitat lingüsitica, la dubertura, los ponts entre occitan e e castilhan o inglès (que n'i a plasses) e non pas un embarrament sus la nòstra lenga. Lo monde qu'estudian la lenga an una enveja de la mestresar, totsolide, mas atanben an un besonh de sens. Aquel sens se tròba dins la compreneson de çò qu'es una lenga, de son biais de descriure llo monde. Dins aquela vista, la toponimia, l'antroponimia, qu'esclaran l'istòria, donan del sens a çò que fasèm.
Dins un embarrament ont l'occitan seriá solet facia a las autras lengas, vista la nòstra importancia, seriam lèu espotits. E donarian qualques bastons de mai per nos tustar dessús al monde que nos vòlon veire dispareissér. Cresi qu'es justament a un moment ont la societat es en perda de sens que la lucha per l'existencia de l'occitan pòt trobar una plaça dins l'istòria, lo multilingüisme, la diversitat assumida e travalhada, la tolerencia e la dubertura, l'enriquissament dins la frequentacion de plassas lengas.