Rotland Pecot, lo barrutlaire, nos a laissats per son darrièr viatge: defuntèt lo 28 de novembre passat. Èra una de las grandas figuras de las poesia e la literatura occitanas de la segonda mitat del sègle XX.

Èra nascut en 1949 e l'occitan lo teniá primièr de son grand, que parlava provençal; puèi l’occitan l'aprenguèt de sa formacion e sos esfòrces. A 15 ans cabussèt pel primièr còp dins la Mirèlha de Mistral, que foguèt una epifania.

Comencèt d’escriure per la mitat dels ans 1960,  e sos primièrs poèmas foguèron publicats dins l'Armanac Provençau en grafia mistralenca. Lo primièr, en 1966, foguèt un ensag d'adaptacion del sonet de Ronsard Quand vous serez bien vieille.

Occitan e occitanista, amic de Jòrgi Reboul, de Robèrt Lafont... nos laissèt un testimòni unic d’aqueles periòdes condensat dins lo famós Avèm decidit d’aver rason (1969):

Venèm de nàisser
de la man d'ailà de totei lei vièlhei paurs
e dei vièlhs silencis...

En 1972 formèt lo grop literari Quatre Vertats amb Joan Larzac, Claudi Alranc, Joan Maria Petit e Jòrdi Blanc.

Puèi i a la passion dels viatges. Portulan recampa en dos volums sas experiéncias de viatge en Orient: Portulan, itinerari en Orient (1978), Portulan II (1980).

Rotland Pecot nos contèt un còp qu'èra un afogat de Mistral, pel subjècte, per la forma, pels païsatges... Mas cal dire que lo subjècte, la forma, los païsatges de Pecot avián pas gaire a veire amb los de Mistral. Mistral aviá pas fach lo hippie trail fins als mercats d’ashish d'Afganistan, ni traversèt America dels Estats Units a Brasil, ni coneguèt Liban, ni Curdistan, ni Índia, ni Paquistan, ni Tibet, ni lo País Dogon, ni Romania, ni lo nòrd d'Euròpa...  Pecot, si que faguèt tot aquò, e mai encara. L'òbra de Pecot es embeguda d'aqueles viatges, foguèt d'oxigèn per nòstra literatura arribat de pertot. Per aqueles qu'an pas agut l'astre de conéisser Pecot, recomandam la lectura de son poèma, Per Corto Maltese. I a una version musicada.

Sos escriches, d’una granda diversitat de formas, parlan sovent d'aqueles viatges, rescontres, escambis, e de libertat plenament viscuda.

Demest los libres de Pecot, n’avèm aicí a portada de man dos signats e dedicats de sa man. Un en provençal, çò qu'es normal, per çò qu'èra nascut a Castèurainard, l'autre en lengadocian, çò qu'es normal, per çò qu'aviá viscut a Rodés, puèi a Milhau, puèi a Montpelhièr.

Pecot faguèt de poesia, de teatre, d’ensag, de racontes, un roman pels joves marins, de teatre per adultes, una pèça de teatre per mainatges. Demest sos poèmas, d'unes venguèron de cançons, d'autres espèran lo moment d'èsser musicats.

Sas òbras son estadas estudiadas dins lo libre Enrasigament o nomadisme, trajectoire d'un écrivain occitan de la fin du XXe siècle, Roland Pécout, escrich per Maria Joana Verny, en seguida de sa tèsi de doctorat.

De vertat que Pecot fasiá pensar a Frank Sinatra. Se Sinatra se sabiá alucar una cigarreta plan elegantament sus l'empont, Pecot se sabiá tirar plan elegantament las clucas quand òm començava de l'entrevistar per la television. Pecot aviá una elegància dels gèstes e del parlar.

Pecot èra un poèta en rapsòde.

Pecot es mòrt e uèi sèm en dòl. Uèi es un bon moment de legir Pecot.

Deman, e a l'autre, e a l'autre, e a l'autre, serà un bon moment per legir Pecot encara.