E vaquí una edicion de mès. Aqueste còp l’èi pas espiada com ac hascoi l’an passat. Veserèi pas que comentaris de tots que m’an suggeridas unas soscadissas.

Purmèr, cresi qu’es pas mès lo Prèmi Eurovision de la Cançon mes de la coregrafia e deu costume. Se sentís aisidament que l’esfòrç es pas botat sus la qualitat de la melodia, mes sus la recèrca de dança e de tenguda excepcionala.

Puèi, soi desolat de véser qu’uns paises, benlèu en cèrca de reconeishença culturala, volon a tota fòrça paréisher originaus e en dehòra de la nòrma, au prètz d’ensajar d’espantar lo public per deishar un sovénguer, çò qu’a, ailàs, coma resulta de’us banalizar complètament. De mès, tot çò que hèn estoc dejà hèit i a bèra pausa.

Lo costat politic èra ongan basat sus la participacion d’Israèl. Solide podèm hè la diferéncia entre una cantaira e son país (es ma tendéncia), lhevat que Russia, era, es interdida. Dus peses, duas mesuras.

Vos boti un imatge qu’èi recebuda sus la telaranha, es un explic de “com votar per Israèl” difusit a totis los suportaires deu país, e que ditz plan que’s pòt votar dinc a vint còps. Atau veseratz dambe un aute espiar lo classament de la votacion deu public.

Mes sustot, çò qu’èi remercat, es que los Èra-milhor-abans-istas an trobat de qué parlar, aqueste còp per ren. Mantuns se son trufats de la tenguda deu cantaire soïssa qu’a ganhat, Nemo, suu ton de “mes com es possible ara”? o “com ne sèm arribats ad aquò”? o encara “de cap a on va lo monde”?

Vos boti una fòta de l’Elton John i a un momentòt dejà, veseratz que lo vestit de Nemo, a costat, sembla plan brave e polidet. Tornatz espiar los imatges de Freddy Mercury o David Bowie dens las annadas 70 (o deu quite Michel Polnareff dambe son capèth de dauna e sa pichona perissa), vos pòdi assegurar que la provocacion vestimentària, ni tanpauc l’afirmacion d’una sexualitat diferenta, son pas una nautat de 2024.