Tres jorns aprèp lo còp d’Estat de la Seleka e la fugida dau President Bozizé, Michel Djotodia s’autoproclama setesme President de Centreafrica. Una nòva pas fòrça presada, ni dins lo país per las rebellions e las populacions, ni per la comunautat internacionala. L’Union Africana a subran renviat Centreafrica de son Conselh de Seguretat e de Patz. Daus rebèls anóncian quitament un contra-còp d’Estat.

La Republica Centreafricana coneis pas aquí son primier còp d’Estat. Dempuei son independéncia en 1960, lo país patiguèt tres còps d’Estat, un putsch e una intervencion de França per demetre Bokassa en 1979. Tos los fomentators d’aquilhs soslevaments son militars, lo President Bozizé tanben. En 53 ans, Centreafrica coneguèt nonmàs doas eleccions presidencialas liuras e democraticas, en 1993 coma Ange-Felix Patassé e en 2005 coma François Bozizé (dos ans aprèp son accession au poder per las armas). Alaidonc, i a en Centreafrica (coma dins fòrça país de l’Africa Subsahariana) una vertadiera cultura dau còp d’Estat militar.
 
Los procediments son pas novèus, mas las circonstàncias o son. D’efiech, se las dictaturas se succediguèron dusca en 1993, las darrieras presidéncias, e subretot la de Bozizé, vegèron l’instauracion de practicas democraticas e de procès de reconciliacion nacionala.
 
Pr’amor que la Republica Centreafricana a totjorn conegut los conflictes etnics, puei que las frontieras arbitràriament traçadas per los colonizaires despartiguèron de las etnias e n’amassèron d’autras enemijas. La populacion es devesida en dos grops: las gents de la Savana e las dau Flume. Aquilhs grops son tanben devesits en cinc etnias en tot, a las qualas fau ajustar los saras, una etnia nilosahariana. Totas aquelas etnias se pelejan inlassablament lo poder e lo territòri dau país.
 
En mai d’aquò, Centreafrica ocupa una posicion regionala delicada. Presa entre Chad, Sud-Sodan e l’RDC (la Republica Democratica de Còngo), que tots coneisson una instabilitat politica cronica, endura la conducha de las bandas armadas que rançonan las populacions. Dempuei 2008, l’armada rebèlla ogandesa a tanben chausit la frontiera centreafricana e congolesa per domicili, terrorizant las populacions civilas.
 
Aqueste decenni coneis donc una relativa estabilitat politica mas pas de patz civila.
 
Dempuei quauques temps, la tendéncia de Bozizé a la dictatura se fasiá sentir: repòrt de las eleccions presidencialas e legislativas en 2010, suspicions de fraudariás a las de 2011. S’ajustan egalament lo revèrs de las negociacions entre los rebèls (FDPC, APRD, MLCJ e UDFDR) e la dificila mesa en plaça dau programa DDR (desarmament, desmobilizacion e reïnsercion). Pieg, un novèu movement de rebellion, lo CPJP (Convencion daus Patriòtas per la Justícia e la Patz) vei lo jorn dins lo nòrd dau país.
 
Cap a ’quelas dificultats, fan çò qu’an totjorn fach: un còp d’Estat. Qu’es lo chap de la rebellion Seleka, Michel Djotodia, que n’es lo fomentator e que s’autoproclama uei setesme President de la Republica Centreafricana. Declara tanben que vòu respectar los acòrdis de Libreville e qu’organizarà de las eleccions liuras dins las tres annadas avenidoiras.
 
Aquela proclamacion es pas reconeguda per França (au contrari de son sosten a Bozizé en 2003) ni per la Nacions Unidas. En seguida, lo Conselh de Seguretat e de Patz de l’UA (Union Africana) renvia Centreafrica e demanda de las sancions contra la Seleka.
 
La rebellion ela mesma se soslèva. François Nelson N’Djadder, chap de las FRD (Fòrças Revolucionàrias per la Democracia) e ancian membre de la Seleka, se fisa a Afrik.com: “Es inadmissible de laissar installar una novèla dictatura quand venèm de ne chaçar una autra!” Lo rebèl prevei un segond còp d’Estat a Bangui dins los jorns qu’arriban.
 
 
 
 
Cecila Hautefeuille