Preniái plaser, quand s’apariava, de m’arrestar sus un airal de l’autopista A9 que se sona «lo vilatge catalan». Quand, aprèp aver pausat la veitura dintràvetz sus la plaçòta centrala d’arquitectura tradicionala, ambe lo restaurant, lo cafè, qualques boticas e quitament dins un canton un cloquieròt, cresiatz dintrar dins un vilatjòt fòra lo temps, oblidat a broa de l’autopista dins lo siu flòc de pins e d’olius. Decòr de cinemà, plan segur, mas de bon gost que vos permetiá d’escapar a la banalitat e a la trista estandardizacion dels autres airals.
 
Lo darrièr còp que m’i arrestèri, en davalant de la veitura, vegèri, que traucava la vegetacion, un bastiment de veire, de metal e de beton, grandàs, una mena de cobèrt grisàs, ambe escrich dessús en letras de las bèlas: «Cafetaria» e en dejós lo nom de la cadena de distribucion.
 
Aquò m’interessava pas brica qu’aviái causit de m’arrestar al «vilatge catalan» per pas anar dins un establiment fred e impersonal d’autopistas.
 
Rai, me diguèri, te’n vas anar manjar un bocin sus la plaçòta del vilatge. Mas quand i arribèri, vegèri sus la veirina poscosa del restaurant un papieròt: «barradura definitiva»; de còsta, l’estanquet tanben èra barrat. Abans de me virar e de quitar la plaçòta me brembèri dels comuns plaçats jos las cornièras. Sus unas de las pòrtas de fusta un papieròt convidava d’anar als de la cafetaria. Demorava de dubèrt, sus la plaçòta, pas qu’un ostal de la premsa: la plaçòta èra mòrta.
 
E me diguèri, en me presentant de raca-còr a la pòrta automatica de la cafetaria, que lo «vilatge catalan», ara, aviá ganhat en autenticitat: èra coma aqueles vilatges o vilòtas del campèstre, que lo siu centre es a se morir, escanat per una granda susfàcia o un centre comercial que s’es margat a la siá pòrta.