Ongan, l’actualitat de la setmana santa foguèt ocupada non pas per un eveniment passat mas per un qu’èra a venir.
 
Aquò comencèt plan abans: lo president deu parlar, nos disián, puèi lo president parlarà, en nos balhant la data, puèi lo president va parlar, en nos balhant l’ora a la minuta prèp. E tot lo sanclame de la setmana, dins cada jornal, dins cada bulletin, nos remenèron aquela informacion ambe los detalhs de la siá preparacion: la tièra del monde consultats, las siás vesitas sul terrenc, los conselhs a l’Elisèu. E foguèron pas que las interrogacions sus çò qu’anava dire, çò que podiá dire, çò que diriá forçadament, çò que se pensava e que benlèu diriá pas. E seguiguèron un ramat d’entrevistas d’especialistas de tota mena e de simples ciutadans. E totes de dire qu’èran d’acòrdi o pas sus çò que pensavan que diriá o que diriá pas, un pauc coma se calfavan la sala abans l’espectacle.
 
Mas la resulta es aquí: la dicha presidenciala foguèt una capitada: comptèron 37 milions de personas davant la tela, un recòrd absolut, mai fòrt que per la finala de la copa mondiala de fotbòl (26 milions).
 
Sabi ben que d’unes se malfisan d’aquelas mesuras, pr’aquò de mai en mai precisas: l’escapolon causit es es, dins 5000 fogals, d’11 400 personas; l’audimètre a tatoatge numeric es acompanhat de toquetas individualas que permeton de mesurar l’escota de cadun a la segonda.
 
Mas an mesurat l’audiéncia d’un autre biais mai empiric, benlèu, mas que afortís los resultats de la tecnica. An mesurat que, pendent tota la dicha presidenciala, lo consum de l’aiga, a París, aviá baissat a quaranta del cent del consum normal a aquesta ora.
 
Aquò vòl dire que lo monde son demorats davant la tela tota la durada de la dicha presidenciala, que lor faguèt doblidar dinc a l’enveja de pissar.