editorial
Restituir la dignitat
Dissabte passat, fasiá 775 ans qu’aviá agut luòc la tragèdia de Montsegur. Amb l’extermini del darrièr nuclèu de resisténcia catara e lo cremament de 200 personas, l’armada d’ocupacion francesa cercava de metre la lausa sul cavòt de la nacion occitana. Cèrtas, los occitans èrem pas encara eliminats, mas avián conquistat per las armas una bona partida de nòstre territòri e lo país de la lenga d’òc intrava dins un tunèl long e escur, qu’encara i sèm.
Çò que los franceses podián pas imaginar alavetz, e quitament pas tanpauc long de tot aquel temps, es que 775 ans pus tard, la nacion occitana resistiriá. D’omenatges coma los que se son debanats dissabte e dimenge a Montsegur mòstran que i a totjorn de brasa que pòt tornar alucar lo fuòc. De fach, los poders colonizaires fan totjorn de politicas occitanofòbas coma suprimir l’occitan de l’educacion publica, çò que vòl dire qu’an totjorn paur que lo pòble occitan recobre sa consciéncia nacionala. Per tant, encara i a combat.
E es justament per aquesta rason que la còla de Jornalet saludam los eveniments que se son debanats aquesta dimenjada a Montsegur, tant los de dissabte coma los de dimenge. E dins aquel sens volèm encoratjar los occitans amb consciéncia de lenga, de cultura e de país que cessen pas jamai de se remembrar e de revendicar de restituir la dignitat de totes los occitans greujats de Medòc a la Tèrra Brigasca: los girondins reprimits, los barbets, los crocants, los faidits, las beguinas, los umiliats amb lo bonet d’ase, los que mandèron morir dins las trencadas, los que patiguèron la vergonha e transmetèron pas lor lenga als enfants, los qu’an recebut una lenga estrangièra dels aujòls, los papets que ploran perque comprenon pas la lenga de lors felens, e totes los Joans Petits anonims de l’istòria del país. Una dignitat que se deu restituir tanben a totas las femnas qu’an patit a causa d’un patriarcat que saique aurián pas trobat se los occitans aguèssem pogut escriure l’istòria nòstra. E tanben de totes los nòus occitans, qu’e mai se son venguts al país de la convivéncia e del paratge, rescontran una societat racista e intoleranta, de gents alienadas.
Çò que los franceses podián pas imaginar alavetz, e quitament pas tanpauc long de tot aquel temps, es que 775 ans pus tard, la nacion occitana resistiriá. D’omenatges coma los que se son debanats dissabte e dimenge a Montsegur mòstran que i a totjorn de brasa que pòt tornar alucar lo fuòc. De fach, los poders colonizaires fan totjorn de politicas occitanofòbas coma suprimir l’occitan de l’educacion publica, çò que vòl dire qu’an totjorn paur que lo pòble occitan recobre sa consciéncia nacionala. Per tant, encara i a combat.
E es justament per aquesta rason que la còla de Jornalet saludam los eveniments que se son debanats aquesta dimenjada a Montsegur, tant los de dissabte coma los de dimenge. E dins aquel sens volèm encoratjar los occitans amb consciéncia de lenga, de cultura e de país que cessen pas jamai de se remembrar e de revendicar de restituir la dignitat de totes los occitans greujats de Medòc a la Tèrra Brigasca: los girondins reprimits, los barbets, los crocants, los faidits, las beguinas, los umiliats amb lo bonet d’ase, los que mandèron morir dins las trencadas, los que patiguèron la vergonha e transmetèron pas lor lenga als enfants, los qu’an recebut una lenga estrangièra dels aujòls, los papets que ploran perque comprenon pas la lenga de lors felens, e totes los Joans Petits anonims de l’istòria del país. Una dignitat que se deu restituir tanben a totas las femnas qu’an patit a causa d’un patriarcat que saique aurián pas trobat se los occitans aguèssem pogut escriure l’istòria nòstra. E tanben de totes los nòus occitans, qu’e mai se son venguts al país de la convivéncia e del paratge, rescontran una societat racista e intoleranta, de gents alienadas.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
#1 Ai personalament un problèma sus aquestes afars de reparacions, per mai d’una rason :
1- podèm pas tenir los descendents (o aqueles qu’identificam atal, sens lor demandar lor vejaire) per responsables de la fauta de lors aujòls. Me sembla plan malsan.
2- duscas ont remontam per demandar de reparacions ? Ne demandam als descendents de Joffre (catalan), Nivelle (lemosin) Foch (bigordan) pels chaples de 14-18 ? Ne demandam als descendents de Loís XIV per las dragonadas ? Ne demandam als descendents dels vikings, francs e sarrasins ? Ne demamdam als descendents de Domitius Ahenobarbus e Julius Caesar per la conquista romana ? A non… podèm pas, estant que los occitans son los filhs de la mescla dels latins e dels pòbles pre-latins… mas fin finala son tanben filhs dels sarrasins, francs, vikings, dragons del rei solelh e de Foch e Nivelle ?
3- e la religion ? Lo catarisme es la religion dels occitans ? Mai que lo catolicisme de Pèire Cardenal, Bernadeta Sobirós, Vincenç de Paul, Sabòli, Aubanèl, Théas e Saliège, ? Mai que l’ateïsme o l’agnosticisme d’uèi ? Mai que lo paganisme d’un còp èra ? La « colonizacion » de la Glèisa catolica se faguèt, me sembla, abans l’aparicion de l’occitan. Un dels primièrs tèxtes occitans, La cançon de Santa Fe, es crestian, non ?
Personalament, demandarai pas cap de perdon o de reparacions al papa Francés o a Louis de Bourbon o a qual que siá.
Per contra vòli que l’òm reconega uèi los occitans, lor lenga e lor cultura (es a dire çò qu’eles vòlon mostrar uèi de lor lenga e de lor cultura). I a pas besonh per aquò de demandar a d’autres un mea culpa o que te sabi (d’autres nos podrián acusar de genocidi, « grand remplaçament » e collaboracion amb los regimes colonialistas, esclavagistas e imperialistas e nos demandar reparacions e mea culpa ; personalament me sentissi pas responsable dels crimis de mos aujòls).
L’istòria es una sciença del passat qu’explica mai de causas del present de d’un còp èra.
Tè, a prepaus de Roma, perqué pas tant qu'i som evocar la conquèsta romana? E lavetz a mòda de resisténcia vam espudir tot çò qu'es latin e parlar celtic o aquitan.
#7
« … La recèrca istorica objectiva e rigorosa (tant coma o pòd èsser, al mens, es non solament indispensable a l'edificacion d'un occitanisme de combat (de combat intellectual, s'entend) mas un acte fòrt de RESISTÉNCIA ideologica a la volontat d'o esfaçar tot çò que non justifica l'Exagòn d'èsser çò qu'es… » ça disetz !
Non pòdi que capetjar e diser de òc plan segur, Mas me disi que Roma s’es pas facha en una jornada, tanben, podem ja n’en començar un camin, dins lo temps un mena de rastel, portar los eveniments indefugibles, sarà pas perfiech, i aurà mancas, causas a apondre d’autras a cambiar. Lo produch acabat existarà benlèu pas jamai, l’istòria es una perpetuala recerca, dins los fachas, puèi dins la legida dels fachas.
#6 L'Istòria oficiala es generalament bastida e difusida pels venceires. Los vençuts, lor demòra sonque de se calar e d'oblidar. Es la regla del jòc dins un mond poirit, pastat per de relacions malsanitosas entre dominants e dominats. L'acte d'èsser uman non es una entrepresa de dominacion, mas de fraternitat. Dins aqueste sens, entreténer la memòria a contrabriu dels esfòrces de dominacions e de denegament de l'alteritat constituís ja, en se, una accion politica de RESISTÉNCIA.
Non vos interpèla, lo fait que los grands cercaires francofòns dels estudis onèstes e rigoroses a l'entorn del catarisme sián estats :
1) Jornalista : Michel Roquebert
2) Archivsta : Anne Brenon
3) Jurista : Jean Duvernoy
4) Professor de Filosofia en licèu : Renat Nelli ?
Lo mai clar dels universitaris especialistas objectius del catarisme son d'autras lengas que francesa.
Los medievistas universitaris francofòns son gaireben totes de revisionistas que n'arriban a l'ora d'ara a denegar la quita existéncia d'una gleisa catara constituïda, que refusan de préner en consideracion — al mens a títol d'ipotèsi — la pus mendra diferéncia iniciala (e mens encara actuala) entre culturas occitana e francesa.
A escotar los universitaris franceses — non parli pas, plan segur dels dos istorians occitanistas de l'universitat de Montpelhièr, ni d'amics coma Patrici Pojada, que non son pas medievsistas ! — i a pas jamai agut de gleisa catara ni de civilisacion occitana : e donc la França a pas res destruït ni res envasit, ni res esfaçat ni res empachat entre 1209 e uèi. De tota eternitat, los Occitans aurián per finalitat ontica de venir catolics e franceses, puèi republicans jacobins.
Es per aquò que disi : La recèrca istorica objectiva e rigorosa (tant coma o pòd èsser, al mens, es non solament indispensable a l'edificacion d'un occitanisme de combat (de combat intellectual, s'entend) mas un acte fòrt de RESISTÉNCIA ideologica a la volontat d'o esfaçar tot çò que non justifica l'Exagòn d'èsser çò qu'es.
Ne soi vengut a pensar que tota presa en consideracion de la memòria es, en se, una presa de posicion ideologica, tre que concernís çò collecti; çò comun a qui que siá.
Totun ajsutarai que tot finalisme (uniformista o non) en Istòria es signe de dupariá intellectuala, a priori.
Restituir la dignitat, aquò me sembla passar per la memòria ! Esser occitan es aver la memòria de nosaus meteis.
Me pausi la question de saber qu'un es lo sinòptic istòric que pòdon aver los occitans de lor istòria, me disi que benlèu sabon quitament pas qu'an una istòria. Al sègle de la comunicacion es vertadièrament çò pieger que nos posquessa arribar.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari