Nos a quitats lo dialectològ e poèta lengadocian Joan Maria Petit a l’edat de 78 ans. Professor onorari de l’Universitat Pau Valèri de Montpelhièr, son domeni de predileccion foguèt l’oralitat occitana jos totas sas formas. Foguèt professor de dialectologia e trabalhèt a l’Atlàs Linguistic del Lengadòc oriental.
 
Passionat de literatura orala, s’èra interessat, demest d’autres tèmas, al romanç, composicion de poesia narrativa d’origina orala, comuna en espanhòl, catalan e occitan. En 1969, amb la collaboracion de Jean Tena, publiquèt al Centre d’Estudis Occitans de l’Universitat de Montpelhièr un Romancero occitan, una antologia de la cançon populara occitana, ont mostravan las analogias formalas presentadas amb lo romancero espanhòl mai conegut.
 
Èra tanben un poèta d’un grand engenh. Las rejonchas mai recentas son publicadas en cò de Jorn e en cò de Letras d’òc. Utilizava dins son expression poetica sa coneissença de l’oralitat e compausava de tablèus entre narracion e descripcion, ont ponchejava discretament una sensibilitat aguda.
 
Sas funeralhas se tendràn dijòus 6 d’agost a la glèisa de Clapièrs (Montpelhierenc).

            
        
    

fffff		fffff
	Tot çò qu’es pas donat Es perdut Lo monge agachava la mar E sos uèlhs S’abandonavan a l’ersa Fins a tombar A l’orizont de Dieu. Partissiàm lo silenci Teunhe coma una messa Fòra lo temps E la nuèit nos trobèt Que sens nos reconéisser Passèt dins un sospir. Lo monge me sarrèt la man La seuna èra plena de sabla. Nòstra Dòna dels Espotits, Letras d’oc, 2005.