editorial
Una pausa de reflexion per Jornalet
Cars legeires de Jornalet,
Nos adreiçam a vosautres amb una emocion estranha per anonciar una estapa inedita de l’istòria de nòstre ben aimat Jornalet. Après gaireben 12 ans ont s’es emplit un void significatiu dins l’encastre de las informacions en lenga occitana, avèm pres la decision de far un pas endarrièr necite e reflexiu sus nòstra òbra. Aital, a partir del 1r de genièr de 2024, Jornalet intrarà dins un estat d’ibernacion mentre que cercarem de ressorsas per que siá dignament pagada una còla que lo pòsca prene en carga.
Es important de soslinhar qu’aquesta decision s’es pas presa a la leugièra. Pendent aqueles 11 ans e 6 meses, sèm estats testimònis del poder de la paraula escricha en occitan e de sa capacitat per connectar de personas, refortir la comunautat de locutors e d’aprendisses, d’impulsar lo debat intelligent e quitament lo debat pas tant intelligent mas totun tostemps en lenga nòstra. Redaccion e legeires avèm crescut amassa, e es amb gratitud e respècte que prendrem aquela pausa per fin de perpensar sul camin qu’avèm percorregut fins ara e sus l’avenir que desiram per nòstre car quotidian.
Pendent l’an 2024, trabalharem infatigablament per cercar las ressorsas necessàrias e la còla adeqüata que pòsca contunhar lo legat qu’avèm bastit amb granda passion. Es pas un adieu, mas una escasença de renovelament. Nos volèm assegurar que Jornalet non solament perdure, mas tanben que prospère, en mantenent l’engatjament de qualitat e la dedicacion a la lenga occitana que nos a definits fins ara.
Per tant, s’un jorn arribam d’amassar los elements necessaris per que nòstra mission siá represa, Jornalet tornarà amb una vigor renovelada e un estrambòrd que non pòt pas que créisser. S’es un moment d’ibernacion, es tanben un moment d’esperança e d’exploracion. Sèm convencuts que nòstra comunautat, que nos a apiejats pendent aquestas annadas, comprendrà l’importància de nòstra decision e nos acompanharà en aquel viatge.
Après gaireben 12 ans d’existéncia, sèm reconeissents de vòstra fidelitat, de vòstre sosten incondicional e de vòstre biais d’adoptar lo quotidian e d’i participar dins vòstra vida vidanta. Partejarem aquel camin de reflexion amb vosautres e esperam un novèl començament que refortisca l’engatjament de far viure la lenga.
En cas que siá pas pus possible de contunhar Jornalet, siatz assegurats que trabalharem per salvagardar tot çò que s’es publicat e o depausar al CIRDÒC, per tal que siá totjorn a la disposicion de totòm.
Amb amor e esperança,
La còla de Jornalet
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
E ben... M'o esperavi pas... Soi pas gaire lector dempuèi qualque temps ja...; geti la mitat d'un uèlh, o benlèu mens, d'unes còps que i a, e mercègi l'amic Efrén que m'a fach arribar la (marrida e trista) nòva. Rejonhi e completi çò qu'an dich Patrici e qualques autres, e mai se critiquèri temps passat una tendéncia a far passar Ucraïna per çò qu'es pas, reconeissi qu'amb lo temps la qualitat de Jornalet, tant dins sos articles, sa tecnicitat e riquesa de contengut s'èra melhorada e professionalizada e aprofechi aquestas paraulas per felicitar tota la còla qu'i trabalha, mai particularament Ferriòl que nos portèt aqueste mejan de tria dins un univèrs cada còp mens occitan/occitanista...
Pensi pas que la pausa sia' una solucion de las bonas, mas o compreni, podèm pas viure sonque d'aire e d'aiga... L'arrèst, a mon vejaire, serà pas qu'una etapa abans una mòrt irresuscitabla, e pas vertadièrament una ibernacion malastrosament, que las solucions deuria'n venir subretot de las institucions.
L'occitanisme per ieu es gaireben mòrt: sabi pas ont es l'IEO, la Wikipèdia occitana capitèt pas jamai de s'envolar (e es la soleta enciclopèdia qu'avèm), sabi pas ont son los grands intellectuals, los grands escrivans, l'occitan es per ieu a se morir zombificat dins una rantèla institucionala. Ai l'impression que malgrat los progrèsses de la lenga dins las esfèras escolaras e politicas, la realitat es que coma los politicians "independentistas" catalans, çò essencial es de gardar sa posicion sociala, e/o recebre la moneda mai que de far viure e promòure la lenga. Fasèm d'escolans dempuèi un brave temps mas ont son ara?, de qué fa(rà)n puèi? Avèm capitat de los far(gar) mai o mens occitan(ista)s? Mas subretot l'alh es las regions... la mai emblematica "Occitanie", a un moment benlèu, se caldrà pausar la question, far un balanç d'ont va la moneda (e/o se n'i a pro...), demandar mai fòrt cossi' se laissèt morir la Setmana fa qualque temps e ara se qualque institucion serà pro valenta per evitar que Jornalet tibe, el tanben, l'artelh, totes los artelhs fin finala. Acabi aici' lo discors que cambiarà pas grand causa, e per clavar vos vòli mercejar pel trabalh fach durant totes aquestes ans, d'èsser estat un lum dins un ocean que ven cada còp mai fosc e vos desirar un bon coratge e una excellenta continuacion. Al còp que ven!
Quora que ’l’estament de gràcia’ siòsquèssa passat, s’esperava benlèu un briu mai que 13 comentaris aqui sèm acarats a las realitats. De costuma se fa una analisi cap als fachs de la druca realitat de las chifras se semblarià.
Tornar dins un an del meteis biais voldrià dire que la tancada servisquèc a de ren ! Tanben se caldrià portar a dins un an amb’un jornalet novèl :
De qué vos agradarià d’i trobar ?
De que cal far per atrevar lo monde en plaça de lo far delampar ?
Tornar dins un an amb’una annada de tancada es pas jogat al milhor, farà un an de perdut e tot un trabalh de tornar far !.
Coma dins una cachavièlha… lo tablèu de Munch “lo Crit” es silenciós. Tres jorns… pas de crits cap al cèl… pas de manifestacions dins las carrièras de Tolosa, Pau o Marselha. Me disètz que mon mai pròche amic occitan, amb que discutissi cada matin, encara al lièch amb lo primièr cafè… serà cabussat dins lo còma provocat a la fin de l'annada… benlèu per totjorn. Qué pòdi dire? Qué pòdi ressentir… al delà de l'arregdiment de mon cap trucant una paret de pèira freja? Arregdiment, secada de la boca… soslèus… lo tust de sentir una partida d'ieu se morir. Aquel amic que càmbia de nom cada matin… Joan-Marc, Pau, Natàlia, Andriu, Tomàs, PoliRoch, Laurenç, Josèp Lois, Eric x 2, Mattia, Joan, Joan-Lois, Jean-Charles, Joan-Peire, André, Manèl, Xavier, Cristina, Cedric, Pèire, Maël, Ginies, Laurent, Sèrgi, Anna, e totjorn Ferriòl. Aquel amic Jornalet me conta cada jorn que la lenga e la cultura occitana respiran encara… manjan, pensan, bevon, enràbian e fan l'amor… Jornalet, clar e visual… plen d'energia e d'intelligéncia… ai pas jamai pensat a prepausar… de d'exterior, èra evident que cap d'ajuda fasiá pas besonh. E que pòdi dire? Qué pòdi ressentir… al delà d'una prigonda vergonha d'aver pas prepausat mon ajuda mai d'ora. Mas es-aquel important? Quant de joves seràn perduts per l'occitan se Jornalet es pas aquí? Sens son batement de còr, quant pensaràn que la cultura es mòrta? Quant esitarián a i investir lor vida? Quant pensaràn que çò qu'an aprés dins una calandreta, o dins una universitat, es pas pertinent dins lo mond “real”? Quant pensaràn que lo viatge a pas servit a res? Pèrdre Jornalet, quitament per una setmana, es inconcebable. Davali dins la carrièra… obrissi grand la boca e m'espèri a ausir un crit… lo sol bruch es lo de fuèlhas secas que clantisson sus un trepador de beton.
Adieu-siatz! Malgrat la tristor de l'ibernacion anonciada, que respond al besonh del cap-redactor de cedir la plaça a una autra còla, legissi en privat e en public fòrça comentaris positius, e ne soi content per l'òbra de Ferriòl Macip, qu'a tant donat de son temps al movement occitan, en despièch d'una injusta precarietat que ne deu sortir urgentament. Sonque apondrai un desir arderós: que totas las bonas volontats que se son exprimidas se coordenen lèu-lèu se vòlon pas pèrdre aquesta indispensabla votz occitana!
Dempuish la debuta Jornalet fonciòna suu medish sistèmi. Tres articles per jorn d'actualitat sovent depassada, pauc centrada sus Occitània, e un article d'opinion. Es pas hòrt de causa, e sabi pas si sui prest a pagar 4€ per mes per un contingut tan feble.
Pasmens, dempuish la debuta tot un haish de redactors son passats per Jornalet e la màger part n'a pas contunhat --per ma part, pr'amor lo sistèmi me conveniva pas, las correccions lenguisticas o las traduccions al lengadocian, la manca de coordenacion entre redactors, l'abséncia d'una linha editoriala definida, l'abséncia d'amassada daus redactors... E mantuns autes punts que jamei son pas estat debatuts dens una tala amassada.
Me sembla que damb una milhora utilizacion de l'energia que s'es perduda au hiu daus ans, Jornalet s'auré podut venir aute causa, un medià mei seriós, un quotidian de qualitat e de referéncia. E per un jornau d'aquest tipe, segur que 4€ per mes son pas indecents !
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari