CAPÇALERA PAIS INVISIBLE

Actualitats

Lo cònsol màger de Rodés anóncia “un cambiament de cap” per l’Estivada

Se desoccitaniza lo festenal jos l’escampa “qu’atira pas vertadièrament las molonadas, e sustot la joventut, afeccionada de musica actuala”

| Guilhèm Sevilla

Tèxte legit

Lo cònsol màger de Rodés, Christian Teyssèdre, anoncièt dijòus passat “un cambiament de cap” per l’Estivada, lo festenal que dempuèi mai de 25 ans èra vengut lo referent de la cultura occitana e que la comuna lo gerís dempuèi 2015. Dins aquel sens, la comuna anóncia qu’ongan organizarà, en partenariat amb France Télévisions, tres jorns de concèrts amb “de caps d’aficha de granda renomenada” luènh de l’Estivada de las darrièras annadas. Es a dire que la desoccitaniza completament jos l’escampa que lo festenal “atira pas vertadièrament las molonadas, e sustot la joventut, afeccionada de musica actuala”, çò rapòrta Centre Presse Aveyron.
 
La decision a pas brica agradat a l’occitanisme, qu’a lèu reagit. E tanpauc a pas brica agradat al poder regional que planh “ la pèrda de l’identitat occitana” e acusa lo cònsol màger de Rodés de se’n prene a nòstre patrimòni, çò rapòrta La Dépêche. De son caire, Sarah Vidal, anciana primièra adjoncha de Rodés, vei dins aquela decision “la fin de l’Estivada”.
 
L’endeman de las criticas emesas, Teyssèdre assegura que i aurà “totjorn una plaça per la cultura occitana” mas “que lo festenal deu evoluir car atrasiá pas pus”.


 
De legir l’editorial d’aquest setmana: “Gardarem l’Estivada



 
 
 
 
 








abonar los amics de Jornalet

 

Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.

Comentaris

Linha Imaginòt
26.

#25 Musica "populara" de qualitat vs cançon "grand public, l'un empacha pas l'autre, qui a dit als Occitans que lor cal causir un camp ? es benlèu un pauc domatge que son pauques d'aver causit lo camp del "show biz", pr'amor que forçalement, los Gui Bonnet, Marcel Amont e Joan Pau Verdier foguèron d'excepcions notablas, en coma excepcions, forçalament negats entremièi dels milierats de los collègas monolingues franceses.

Lo pauc de resson qu'aguèron es mai una question estatistica qu'un boicòt per una toxica organisacion jacobina contre eles.

Sustot que justament, podèm pas díser que foguèron boicotat, au contrari mèma : an agut e benlèu mai que d'autres de visibilitat, l'accès als utisses del show biz, me rapeli plan aver descobèrt Gui Bonnet a la television francesa a las oras de granda escota, dins las annadas 90 dins d'emissions correspondent a son genre musical, e per i cantar cançons sesn trufandisa en occitan, versions en provençau de cançons de Trenet, programat qu'èra entre Hervé Vilard e Yves Duteil dins d'emissions coma "La Chance aux Chansons" e "Dimanche Martin".

Gui Bonnet es estat dins la mejana dels artistas de varietat de França, puslèu dins la bonna, dins los qu'aguèron l'astre de poder passar a la television, mentre que tant d'autres artistas del show biz autant bon qu'el l'an pas agut solament. Après, la capitada de Gui Bonnet es estada limitada pel fait simplament qu'èra pas lo sol sul mercat, centenats d'autres artistes, totes monolingues francofònes, èran en competicion ambe e dins la meteissas condicions per obténguer las favors del public.

L'autre factor que de mon vejaire es estat un fren a çò que Gui Bonnet devénga popular dins las annadas 90, es forçalament son estili en ligason a l'atge qu'aviá a l'epòca... E òc, far de varietat "vintage" (represas de Carles Trenet en òc) a una epòca o los joens escotavan de tècnò, de rap, de rock "grunge" coma Nirvana o Noir Désir... De sigur, Gui Bonnet aviá un public potencial e benlèu real a l'epoca, los qu'estcotavan Annie Cordy, Jane Manson, Frédéric François, Karen Cheryl, Salvatore Adamo, Yves Duteil, Pierre Bachelet ou (justament) Marcel Amont, mès un còp mai, coma uèi, podèm pas dire que s'agissèva ja a l'epòca de "musica actuala".

Per Marcel Amont, ja evocat dins messatges precedent, lo problèma es que malastrosament a sortit sos albums en occitan (en biarnés), fòrça bons au passatge, mas a una periòda ont èra completament passat de mòda ! marrit timming ai enveja de dire per el, pensi que se los aviá sortit quand èra au som, dins las annadas 50 o 60, en mai d'aquò a una epòca ont i aviá fòrça locutors occitans (e biarneses), las causas se serián benlèu debanadas diferentament ! malastrosament, quand i avut la primièra èrsa de la Nòva Cançon occitana dins las annadas 70, Marcèl Amont èra de tot biais ja considerat coma un "cantaire del passat" pel grand public.

Joan-Pau Verdier es encara un autre cas, a agut un succès relatiu, mas el tanben del nivèu de son estili : pròishe del mitan dels cantaires gauchistas anarquistas pòst 68, partajava lo metèis public que los Leo Férré, Jacques Higelin, Ange, Yves Simon o Catherine Ribeiro, valent a díser que quitament cantaire professional reconegut, sèm pas pr'aquò dins la meteissa categoria "grand public" que Claude François, Michel Delpech, Johnny Hallyday, Serge Lama o Michel Fugain. De fach, l'estili de Joan-Pau Verdier, la pop anarcho-gauchista "protest song" l'a cantonat a un succès forçalament limitat, e es ja plan que n'aja agut !

  • 2
  • 0
Jacmes Jarnac
25.

#24 Aqui sèm d'acòrdi. Mas lo drama de l'occitanisme es que los melhors artistas prepausan una musica "populara" de qualitat (de Delfin a Uèi) e quand vòlon faire "grand public (esti Gui Bonet en provençal dins lo temps) fa fogaça, mentre los grands mèdias e lo public vòlon de la musica "de massa" (ex. Aya Nakamura o Gims) qu'a de musica pas que lo nom...
Au fons, es pas tan mal per la musica, mas es lo signe de la distància entre la cultura occitana (populara dins sa referéncias, mas borgesa per sos representent) e la cultura francesa de massa, que raporta mai de moneda, aquo va sens dire.

  • 6
  • 0
Linha Imaginòt
24.

#21 Lo problèma es pas una question de fons, de lenga.
Lo problèma es una question de fòrma : a l'ora actuala, i a pas de "musica pop actuala" (joena) en occitan. Es segurament ligat al vielhissament, a la manca de vam de l'occitanisme.

  • 2
  • 9
Linha Imaginòt
23.

#21 Volètz parlar de lengas imaginàrias ? coma la emplegada dins los tubes de ERA, "Ameno" (en 1997) o de Bratisla Boys "Stach Stach" (en 2002) ? un quite iaort pòt èsser un gròs tube, o sabèm plan que la barrièra de la lenga es tras que relativa dins la musica pop.

  • 2
  • 8
Lonely Hearts Fan Club
22.

#21 Avètz plan rason ! Dins un article de tria publicat l'an passat dins Jornalet " Vida e mòrt de Monsur Occitanisme (en esperant la resurreccion) " Matiàs Gibèrt analisa fòrça plan aquesta tenda mentala de denèc de realitat ont l'occitanituda es embarrada.



  • 15
  • 2

Escriu un comentari sus aqueste article