Felip Azemar es actualament, probablament, un dels pintors occitans mai originals e inclassificables que sián. Sempre entre sòmi e cachavièlha, son imaginacion sembla de nadar de longa dins las aigas trebolas d’un purgatòri inversemblable ont lo Paleolitic sembla present a cada tòca e taca de pincèl. La transmission entre çò que de prima pausa li poiriá téner de produccion intellectuala, es perturbada dins son caminament gestual per, a ne dobtar pas, d’èrsas subrecargadas d’emocions, benlèu primitivas. Atal s’exprimisson mai o mens neuromecanicament entre cerebral e ergotica los sentits d’un personatge/personalitat que tanplan se poiriá pensar qu’es desfasat dins l’espaci e dins lo temps (e mai se fisicament a pas res d’un marcian). Amb las arts picturalas es sempre la meteissa causa: se sap pas jamai dins quin sens cal agachar la matèria, nimai s’aquesta a un sens. Es d’ont mai vertat amb Felip Azemar qu’el se pausa pas totas aquestas questions per anar a l’essencial: apertierar sas colors que son las de son monde particular, lo roge del solelh (benlèu), lo jaune de la banana (qual sap?) e lo negre de las ombras quand lo solelh arrèsta pas de jogar a las escondudas amb las bananas e las sensacions que li davalan fins a la cima dels dets.
 
E mai se o a pas verbalizat tal qu’o faguèt l’escalpraire montalbanés, se pòt dire que, coma Antòni Bordèla escalprava en occitan, Felip Azemar, sens practicar la lenga, pintra en occitan. E pas sonque per l’emplec exclusiu del roge e del jaune que son las colors occitanas per excelléncia, mas tanben pel grafisme que revèrta, per certans costats, la pintura parietala. Doblidèssem qu’Occitània es lo país de la mai granda densitat de pinturas rupèstras, o pauc se’n manca.
 
Felip Azemar es un pintor a descobrir. Aprèp aver expausat a Amsterdam, París, Graulhet, Bratislava, Brussèlas, etc., es actualament expausat a la galariá “Polysémie” de Marselha. Aquesta se trapa exactament al 12 de la Carriera de la Catedrala. La mòstra debutèt lo 5 de junh e s’acabarà lo 12 julhet de 2014.
 
 
 
 
Sèrgi Viaule