Actualitats
Jean-François Rancurel, un pintor prigondament fidèl a la cultura occitana
Començam aquesta setmana una seguida de presentacions dels artistas occitans amb lo tolosan Jean-François Rancurel
Jean-François Rancurel (sit web, blòg) nasquèt en 1944 e ben jove aprenguèt ja d’observar, dessenhar e pintar a Niça, que sa familha n’es originària. En 1961 foguèt presentat al concors estatal de dessenh e pintura dels licèus de França.
“Après una carrièra professionala que m’alonhèt del país, m’installèri a Tolosa ont tornèri aprene a utilizar mos pincèls”, çò explica lo pintor. De mai nos a precisat que “la Societat dels Artistas Occitans foguèt creada en 1935 per favorizar lo desvolopament e l’espandiment de las arts plasticas dins la Vila Ròsa, mai que mai a respècte de l’escultura, la pintura e la fotografia”.
“Per natura, soi prigondament fidèl a la cultura occitana, a son identitat, a son patrimòni, quitament se practiqui pas sa bèla lenga”, çò ditz Rancurel que se definís “passionadament estacat al dessenh e a l’art figuratiu”. Dins aquel sens contunha “d’explorar lo domeni infinit de las colors amb una predileccion per los contrastes ombras e luses”.
Rancurel trabalhèt dins l’indústria quimica entre 1965 e 2000, e aquí se formèt, entretant, als solvents e als pigments utilizats en pintura. Enfin liberat de son trabalh alimentari, reprenguèt los pincèls e entre 2006 e 2014 a trabalhat regularament amb l’òli e l’acrilic sus de telas e dins d’exposicions divèrsas, sustot dins l’encastre del talhièr de la Socitetat dels Artistas Occitans.
Per Rancurel, “un tablèu rèsta un testimoniatge viu, real o simbolic de las emocions que desiri partejar, siá amb de païsatges, siá amb de retraches”.
“Après una carrièra professionala que m’alonhèt del país, m’installèri a Tolosa ont tornèri aprene a utilizar mos pincèls”, çò explica lo pintor. De mai nos a precisat que “la Societat dels Artistas Occitans foguèt creada en 1935 per favorizar lo desvolopament e l’espandiment de las arts plasticas dins la Vila Ròsa, mai que mai a respècte de l’escultura, la pintura e la fotografia”.
“Per natura, soi prigondament fidèl a la cultura occitana, a son identitat, a son patrimòni, quitament se practiqui pas sa bèla lenga”, çò ditz Rancurel que se definís “passionadament estacat al dessenh e a l’art figuratiu”. Dins aquel sens contunha “d’explorar lo domeni infinit de las colors amb una predileccion per los contrastes ombras e luses”.
Rancurel trabalhèt dins l’indústria quimica entre 1965 e 2000, e aquí se formèt, entretant, als solvents e als pigments utilizats en pintura. Enfin liberat de son trabalh alimentari, reprenguèt los pincèls e entre 2006 e 2014 a trabalhat regularament amb l’òli e l’acrilic sus de telas e dins d’exposicions divèrsas, sustot dins l’encastre del talhièr de la Socitetat dels Artistas Occitans.
Per Rancurel, “un tablèu rèsta un testimoniatge viu, real o simbolic de las emocions que desiri partejar, siá amb de païsatges, siá amb de retraches”.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
#5 Vos ai botat un punt positiu perdeque me sembla plan senada vòstra reflexion, aparentament de coneisseire. Ara confèssi que siái de los que veson pas mai luènh que lor nas de virolet, e que calga legir de pavats de 500 paginas de còp per poder traire quicòm d'interessant de cèrts tablèus, me cansa.
L'art deuriá ésser un pauc mai directe, es a dire amb mantun biais d'o legir e per començar -e sens o doblidar- una primièra lectura que diga quicòm. Apuèi se pòt aprefondir. Es çò que se pòt far amb los artistas que cita Dourdet.
Ara, es diferant. Ne sèm a un punt que te trapas sovent davant quicòm que te ditz pas res d'entrada e te cal dire: Òu! aquí i a un cap d'obra! Segur qu'i a un messatge subliminal dels mai subtils. E te cal crompar d'obratges de saberuts que te dison çò que cal veire quand òm i vei pas res. E quand siás a una serada ont los aluserpits daissan anar de A! de O! de E! sus la darrièra exposicion, lo darrièr concèrt o lo darrièr libre mai tancats que lo trobar clus, te calas per pas passar per un barbar. En tot pensant qu'entre aqueles n'i a que son tant piòts coma tu mas que bialan amb las fedas. Aquò dich, confèssi (2a confession) que m'agrada la pintura de Tàpies...
#5 Manet, Leonardo da Vinci o los Prerafaelistas eran donc pas daus pintres ? Pintravan pas ? Que fasián ?
Aquò s'agis d'imatges pintrats (e de las bonas ) e pas de pintrura . La pintrura es un jòc subtil entre d'eveniments cromatics e un supòrt plan doncas una presentacion o re-presentacion sens cap de farfantèla o d'engana-l'uèlh que nos prepausa una cosa mentala (Da Vinci) visuala concrèta coma per exemple dins l'oltra negre de SOULAGES al delai de çò que conèissem del negre comun. Cal pas mesclar tot coma los que vesiàn pas mai luènh que lor nas de virolet . Podèm veire al delai de la semblança ...
#3 Non pas ! Disi los sentits del dintre.... pr'aquò vertat qu'amariai èsser un pintor.... malastrudament sabi pas dessinar una quite mosca.....
#2- Aquestes quadres los vivètz tròp de l'interior, los abitatz damb vòstres mòbles, vòstras tripas; vòstres neurònes prenon lo bolh ...
Seriá pas l'antalya lo Rancurel ?
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari