Se denóncia regularament, e amb rason, tota mena de revisionismes. La forma la mai dessenhada e la mai mediatizada es estada, fa ara de temps, la negacion, per d’unes istorians qualques còps universitaris, de la quita existéncia dels camps de la mòrt pendent la guèrra de 1939-1945. D’unes anguèron fins a negar l’existéncia de las cambras de gas e dels forns crematòris dins los quals periguèron centenats de milierats de personas. Urosament de procèsses foguèron intentats a n’aquestes revisionistas e d’unas condamnacions prononciadas (recentament Dieudonné). Qualques còps, tocant los ensenhaires falsejaires, aquestas condemnacions foguèron apariadas d’interdiccions, limitas o definitivas, d’ensenhar. Urosament d’associacions de victimas de las deportacions velhan a çò que cada desrapatge siá publicament denonciat e penalament condemnat. La vertat participa tanben de la democracia.
 
Mas lo revisionisme anisa de pertot. Cal pas creire qu’es unicament reservat a un agach istoric volotariament gobiat portat sus la darrièra guèrra mondiala. Parlarem pas de la libertat de prenguèron, tre lo lendeman de la revolucion francesa, los istorians jacobins per justificar la negacion de las nacions occitana, bretona, còrsa, basca o catalana. Parlarem pas aquí nimai, del tractament reservat per aquel monde a Lorena e Alsàsia, païses alemands. Basta pas que de dobrir un libre d’istòria agent recebut l’imprimatur de l’”Educacion nacionala” per se mainar cossí se pòt far dire çò que l’òm vòl a l’istòria. Cadun sap ara que lo mite de l’unitat nacionala francesa es estat arrengat pels istorians patentats de París. Pasmens, èssent que çò que se vei es pas amagar, d’unes partidaris de l’ideologia jacobina son ara obligats de reconeisser que lo revisionisme istoric es estat de mesa en França desempuèi 1798. “Per rason d’Estat” vos afortirán sens parpelejar, e esperan que serètz comprensius, tan per eles l’Estat deu èsser sacrat per totes. Mas, confrontats que seràn a la vòstra increduletat, aqueles amòrris faràn mina lèu de dire qu’aquò’s ara del passat.
 
S’aquò èra del passat, cossí explicar que d’unes istorians ensajan encara d’uèi de negar o minimisar d’unes faches debanats pendent la “crosada contra los albigeses”? Ja, parlar de “crosada contra los albigeses” s’aparenta a de revisionisme se tenem compte que, fa cent ans, d’unes istorians consideravan aquesta guèrra coma una guèrra d’anexion d’Occitània (J. Anglada La Batalha de Murèth Edicions Privat – 1913). Cossí explicar qu’al jorn d’auèi d’unes istorians, reddes dins la linha traçada pel partit jacobin, ensajan de denigrar lo trabalh d’Anna Brenon e de qualques autres onèstes cercaires sul catarisme e la “crosada”? Jamai probablament qualqu’un fasquèt un trabalh tan escrupulosament scientific e descobriguèt tantes manescriches sul sicut que la cartista Anna Brenon. Son trabalh met en relèu la brutalitat d’una guèrra de la tèrra cremada. Se Simon de Montfòrt deviá passar d’uèi devant lo Tribunal Penal Internacional, probablament que seriá perseguit per crimis de guèrra, crimis contra l’umanitat e benlèu de participacion a genocidi. Es aquò que revèla los trabalhs de l’istoriana Anna Brenon e es aquò que pòdon pas engolir los istorians que se tenon lo det major sus la cordura de lors cauças tricolòras.
 
Tot aquò per dire que i a gaire temps tombèri sul catalòg papièr de las edicions Privat de Tolosa e que foguèri susprés de véser cossí, en una sola frasa, èra presentat un obratge. Un libre de Miquèl Ròcabèrt titolat Montsegur, las cendres de la libertat tocant al catarisme e a l’istòria occitana medievala publicat pel venerable ostal tolosan. L’autor de l’obratge es pas en causa e gausi esperar que la presentacion brèva del “produch” es deguda a un “comercial” probablament preissat. Tenètz-vos plan que vos balhi la frasa en question: “L’epopèia d’aquestes crestians dissidents que combateron la glèisa e lo rei de França fins al lenhièr en 1244 ont periguèron condamnats per eretgia”. Cossí seriá possibla una tala ofensa a la memòria dels occitans, innocentas victimas de la guèrra d’anexion? Aquela interpretacion de l’istòria, al sègle XXI, es un afront que nos es fach. Aqueles “crestians dessidents” combatèron pas degun, pas mai la glèisa que lo rei de França estant qu’èron non-violents. Son ben las armadas francesas e nordicas que venguèron en Occitània portar lo fuòc e far rajar la sang. Per çò qu’es de l’epopèia, son ben los “crosats” a la sòlda e al servici del rei de França (filh ainat del papa) que venguèron far lor virada de mòrt en Occitània mendre que los occitans, catars o pas, foguèron chaplats sens distincion.
 
Fa temps que d’unes istorians revisionistas ensajan de far passar dins l’opinion occitana l’idèia que l’amodament de la guèrra seriá estada deguda a un comportament agressiu dels quites occitans. Qualques còps son ajudat dins lor prètzfach per de supletius occitans. Avèm nautres lo dever de denonciar, a cada còp, tota ataca ideologica contra la dignitat de la nacion occitana. Lo revisionisme imperialista francés ensaja, a fòrça de repeticion e a còps de capanhas mediaticas, de nos persuadir que siem estat los artesans del nòstre pròpri malur. Es intellectualament e eticament inacceptable.
 
Sempre resistir!