La cronica qu’anatz legir, per los que me legisson naturalament, risca d’èsser un pauc mai bartassièra qu’a l’acostumada per çò que, dins lo caire de l’ecran, seguissi  d’un uèlh e d’una aurelha la visita del papa a Marselha, vila occitana, vila-mond.

Enteni ja los brams dels legeires que ne tenon per una laïcitat pura e dura e una neutralitat sens falha de jornalet.com encara que soi segur que devon pas èsser nombroses e qu’una majoritat sabon far la diferéncia entre progapaganda, informacion e punt de vista…

Voliái prene los eveniments dins l’òrdre e me vaquí partit dins la carrièra vesina…

De’n primièr, cal reconéisser que, al moment qu’escrivi —divendres 8h del ser!— França fa la demostracion que, quand o vòl, sap assegurar l’òrdre per carrièras quand caps d’Estat o reis se passejan dins la doulce France sens tustar sul mond.

Cal reconéisser tanben que las gents presentas aitan pel Carles III d’Anglatèrra coma pel Papa son pas vengudas amb d’intencions bellicosas.

Lo public es diferent benlèu. Ièr, se podiá entendre dins la fola que se preissava contra las barralhas sul percors de Carles que veniá al ras d’eles per los saludar: ”Vive le roi!” e qualques jornalistas ne foguèron estomagats. Anuèit, l’ambient es diferent: mai pregond, mai seriós, encara mai deferent se se pòt…

Ça que la, las doas visitas son importantas pel país e not’ president bien aimé faguèt lo bèl amb Carles e a insistit tant e mai per far del viatge “vaticanesc” una visita d’Estat tanben sens i arribar coma o auriá volgut.

Sa faiçon de far amb Carles III me faguèt pensar a la familiaritat entre Enric IV e lo carbonièr de Capchicòt, del costat de Nerac, i a un pauc mai de 400 ans d’aquò!

O sabi, a pas res a veire mas m’es vengut jos la pluma e ne faretz çò que volretz!

Nòstre president podiá pas far mens que d’invitar Carles III e la reina Camilla a Versailles pr’amor Elizabeth II i èra estada invitada autres còps. Mas, me tiraràn pas de l’idèa que nòstres presidents —e Macron i escapa pas—, republicans en principi, aiman la munificéncia coma los reis d’un còp èra e petar dins la seda es totjorn estat mai agradiu que de petar dins la palha… E los opausants que cridan a l’escandal fan generalament tot parièr quand s’escai, al nom de la continuïtat republicana !

E tant pis se me fau pas d’amics!

E, per n’acabar amb Carles III, a conquistat lo microcòsme politic en faguent son discors al Senat en bona lenga francesa e en se comportant de tala sòrta qu’òm es en drech de se demandar qual, al cors d’aquela visita d’Estat se comportava coma un rei e qual jogava lo ròtle del manant !

Càmbii de tòs…

Una formula d’Estalin es venguda celèbra: ”Lo papa, quantas divisions (militaras)?” quand Laval li demandava, en 1935 —cresi— de respectar las libertats religiosas…

Periodicament, aquela frasa torna quand s’agís del cap de la Glèisa catolica. Son pas las criticas que mancan, e sovent amb rason. E França, que disán, un còp èra, qu’èra la filha ainada de la Glèisa (catolica) ten ara, coma tantas autras poténcias, un discors identic.

Mas, segond los caps “vaticanescs” en exercici, las “fòrças de l’esperit” — cf. Mitterrand un pauc avant que moriguèsse!— prenon mai o mens d’importància. Amb lo papa Francés, un jesuita vengut d’Argentina, la doctrina oficiala de la Glèisa (catolica) a pres una direccion novèla e un vam novèl. Per el, avant que lo coneguèsse, lo continent europèu e l’estat de Vatican èran otramar, un continent qu’aviá als cors dels sègles descobèrt mondes novèls e portat, segon los païses colonials, la civilizacion a totes los bipèdes de la tèrra — coma nos l’ensenhèron a las escòlas.

Francés, de segur, anèt a las escòlas e seguiguèt los ensenhaments dins un país que los paures i èran gaireben autan nombroses que las pèiras dels camins e la Glèisa trionfanta amb bona consciéncia. Li agradèt pas e decidiguèt de tornar al messatge de l’evangèli…

Per far cort, desempuèi que los cardinals li an fisat la responsabilitat del magistèri, ensaja de secotir las maissantas abituds secularas en portant aquel massatge…

A Marselha, davant lo monument dedicat a totes los qu’an desaparegut en la Mare nostrum, se calèt pas e demandèt a totas aquelas nacions europèas d’aver un comportament uman e d’aculhir los desesperats e non pas de montar muralhas que foguèsson fisicas o administravas…

Bon m’arresti amb mon presic qu’es pas un presic ça que la. Soi coma tantes autres: un egoïsta qu’aima son confòrt e es pas inutil qu’una persona, quala que siá, venga, de quora en quora, dire al Òmes lors quatre vertats…

Las fòrças de l’esperit seràn totjorn mai fòrtas que las violéncias dels estats e de los que los servisson quitament se se farà pas d’un còp de “baston” magic!