En primièr, aimariái vos pregar de me desencusar per aver facha publica ma colèra dins las qualques règas qu’escriguèri dimars. Èri mai trist que non pas en colèra non pas en ma qualitat de patriòta que ne soi pas mas en ma qualitat d’èsser uman tot simplament.

Sens èsser un esperit superior, me sembla que totòm se deuriá sovenir de sos davancièrs qu’an donat lor vida per que d’autres Òmes posquèsson viure liures, qualque siá lo país, qualque siá lo motiu.

Es pas far de sciéncia ficcion ni de “complotisme” que de dire que regimes “illiberals” e dictaturas an de mai en mai d’adèptes  coma las societats venon de mai en mai violentas…

E las intitucions internacionalas mesas sus pè après lo chaple de la segonda guèrra mondiala son en tren de far quicanèla en causa de la marrida volontat de las poténcias a se conformar a las règlas qu’avián edictadas a l’epòca.

Los leons regnavan ja en mèstres mas fasián semblant d’aubedir quitament se romegavan; ara, s’escondon pas mai; los pus pichons veson pas perqué seguirián pas la dralha emprutanda pels leons…E totes o fan al nom de la libertat.

Seguissètz pro los eveniments per o saber pas e vòli pas mostrar al det un o l’autre que me diriatz que ne teni per un o per l’autre…

Coma totjorn —coneissètz la sansòina— seguissi los camins bartassièrs e me calriá virar cap a çò que nos preocupa gaireben totes, cresi.

Nòstre país me fa pensar a la publicitat d’un grand magazin que sa publicat èra: ”Se passa totjorn quicòm a Las Galariás L***; nos podètz venir far una visita!” I podètz anar o pas; i podètz crompar quicòm o pas! “Un còp pas pas puta”, coma o ditz l’adagi.

Aqueste govèrn, coma totes los autres ça que la, se priva pas de dire que los investissors, les entrepresas e quitament la toristalha nos aiman e nos pòrta sa moneda… Son de segur bonas novèlas mas, fins ara, lo “país pregond” sembla pas se ne rendre compte.

Lo subjècte del moment per totes mas absoludament totes, es çò que ne va virar de las eleccions legislativas a venir après la dissolucion de l’Assemblada per not’ président tant aimé. La rason, la coneissètz mas perqué ne sèm arribat a n’aquel punt?

Es la decision irracionala d’un dròlle poirit, gastat qu’esbocina sa joguina preferida per çò que pòt pas far tot çò que l’agrada amb ela. Lo dròlle-rei, es el: polit, intelligent, un aire de primièr de la classa —çò qu’èra, de segur—, que compren pas que  los autres ajan mai de dificultats, a còps, a  seguir…

Aviá promés de desvelhar lo país e de bastir un monde novèl; alara, perqué s’embarrassar d’elegits, de partits, de sindicats, de còrs intermediaris quand tot pòt anar pus viste amb qualques conselhièrs gaireben autant intelligents coma el… e que sufís de ”traversar la carrièra per trobar de trabalh!”

A aplicat stricto sensu çò que ditz la Constitucion (citi de memòria): “L’Estat reconeis pas los grops qual que sián; reconeis unicament los individús”.

Lo resultat? Un fracàs ! Lo doctor Knock a plan trabalhat e, fin finala, lo grop que s’a sauvada la vida es lo grop d’extrèma drecha que  lo president disiá voler redusir a neient.

Levat aqueste, totes los autres grops de l’escaquièr politic ne son estats mai o mens redusits a l’estat de zombís o quasi. E se sap que mai un grop es feble mai atissa los vesins. Ailàs quand lo cat es luènh, las mirgas dançan…

Se sabiá ja, mas lo resultat de las eleccions europèas e la dissolucion de l’Assemblada en seguida an mostrat que lo mèstre dels relòtges èra pas pus que lo mèstre del caòs… amb una drecha extrèma que se parteja ja pòstas e sinecuras, las esquèrras que s’apercebon qu’avián laissada la pòrta alandada sens parlar de la drecha victima de son immobilisme.

Ara, lo tòa-senh arresta pas de sonar per convidar las gents a donar lor sang per la libertat… Reaccion sana mas un pauc tardièra.

Quitament se lo chavezista-robespierrista exagonal a metut “un tap a la flabuta”, cal crentar qu’un periòde de tres setmanas siá un pauc cort per una bona mobilizacion.

Cal pas jamai desesperar mas ai plan paur d’entendre pas cap d’alleluia mas puslèu sonar lo clas (momentanèu) de nòstra impoténcia…

“Ma libertat, longtemps t’ai servada coma una pèrla rara…” cantava Reggiani… O auriam doblidat?