Diga! Per un còp agachem cap au Nòrd. Mèfi vos parle pas de Bedariús o de Sant Ponç, tanpauc de Berck-sus-Mar au diable Vauverd, mas dau Grand Nòrd, la Finlàndia, lo país de las 100 000 illas. I a un cercle amondaut, mas es pas aquò que me tirèt l’uòlh qu’es mai polar qu’occitan. Non, çò que m’interroga un pauqueton es que per far fugir de sas plajas una joinessa tròp festejaira e tarabastejaira, aqueste mond difusisson a fons sus de nauts parlaires de musica classica: Vivaldi, Schubert, Strauss… E semblariá que venguèsse de mòde: lo repulsiu dels anti-joves es représ un pauc d’en pertot dins lo mond ont aquel que dança pas amb la musica, aqueles que son pas a la forma, “los enfants non volguts que venon peluts” coma o cantava Brassens, son pas los benvenguts.

Bon es pas tant colhon qu’aquò, mas lo cau emplegar a bèl exprèssi, lo metode finlandés. Se poiriá passar, per exemple, de Golamàs’K a fons au pont dau diable per faire fugir endacòm mai los parlaponchuts o, per aqueles que te venon salopejar las olivetas e faire petar los aubres amb sas raves salvatjas, me demande se un pichon còp d’acordeon a la Iveta Horner seriá pas mai eficaç qu’un carri de CRS.

Vòls que te diga? Legiguère tanben que per defugir la faussa nòta au bac, los joines, en guisa d’encloscatge, teledescargavan d’aplis que lor rapavan e eslamavan tot lo santclame dau jorn las formulas magicas que lor dobriràn las pòrtas de Percorsup e dau caumatge. Dau còp, per aqueles que vòlon far la dictada occitana venenta e qu’i entendon pas res amb lo sistèma d’accentuacion de la lenga nòstra, (sabe que n’i a…) vos prepause aquela. Me merceges pas! Me costa pas res, e me fa plaser.

“Oxitòn, paroxitòn!
Pro, n’as pro
De passar per un colhon.
Occitan,
Ieu t’ofrisse la cançon,
Bica la tonica! Bica la tonica!

Se sas pas coma vira la vergueta,
Dobrís-la ta compreneta
Servís-te de l’accent drech
E bica, bica la tonica! Bica, bica la tonica!”

Enfin, es çò que ne dise ieu …

La guinhada de l’IEO34. E, rau!