Sabi pas mas ai coma l’impression que ma pròsa vos agrada mai quand parli de las catatròfas. Coma disiá l’autre: De sang a la una, Còco; farà vendre!

O diguèt la setmana passada un expèrt: lo n°47 —e son pòrtaespada que li fa rampèl— que faguèt de tot per umiliar lo president ucraïnian que demorava estoïc e imbrandable. Se metèt en colèra quand vegèt que l’autre èra calme coma Baptista e abreugèt sa visita. Tot aquò se passèt en preséncia de la premsa internacionala e lo n°47, per pèrdre pas la fàcia diguèt que tot «aquò fariá de bona television»…

Encara un còp, me daissi anar; avèm quatre ans per parlar d’aquel olibrius psicopata. N’aviám un a Moscòu e, ara, n’avèm un segond a Washington amb membres de son gang coma secretaris d’Estat… E mentre aqueles dos arlèris se tenon per la barbeta, en Euròpa, i a de caps d’Estat que fan tot lor possible per se far entendre. Ailàs, pel moment, cridan mai o mens dins lo desèrt!

Al diable, per aquesta setmana, totes aqueles piòts! Passem a quicòm mai.

Vos vau embestiar amb mos problèmas de santat sens estar segur qu’aquò vos agrada. Per nosautres, la guèrra —fins ara al mens— es pas qu’un mot e la victimas nombrosas las coneissèm pas. mas un vesin, un amic, una coneissença es diferent; çò que li arriba nos poiriá tocar a nosautres tanben.

Soi pas jamai estat coratjós e, per astre, fins a la setantena, levat un raumàs o una gripa, ignorèri la corporacion dels mètges e dels especialistas. Mas en venir vièlh, m’a calgut, per fòrça, passar examens, ieu que soi claustrofòb e que la panica me pren cada còp que vesi una d’aquelas maquinas que pòdon ajudar a te sauvar la vida ça que la.

O devi admetre, es gràcia a lor competéncia que podètz seguir mas elucubracions dins jornalet.com. Cal vos dire que, quand fau quicòm dins aquel domeni —lo medical— o fau pas a mitat.

I a un detzenat d’ans, lo cardiològ que vesiái cada an per un tèst d’esfòrc —a partir de seissantena dison qu’es mai bon verificar se lo còr fa son tifa-tafa coma cal— faguèt lo morre quand vegèt los resultats. O tornèt far la setmana seguenta e los qualques mots mots escambiats amb sos assistants èran pas per me rassegurar. E dins son burèu, la senténcia tombèt!

«Car mossur, podètz èsser espitalizat o a Tolosa o a Bordèu, al CHU o en clinica.» Un còp qu’agèri causit me diguèt que m’esperavan al debut de la setmana seguenta per un operacion a còr dubèrt. Èra pas una opcion e la caliá far lèu-lèu. Me cagavi pas dins las braias mas, pauròts, auriái pas agut de forçar tròp.

Recentament, me calguèt tornar veire un especialista per quicòm que teniái dins lo cap e lo mètge generalista m’expliquèt çò que n’èra: una tumor begnina fòra lo cervèl. Mèrda! Me fa traucar la clòsca… e ieu de començar a panicar.

Lo malaut a de dreches e la règla vòl que lo malaut siá assabentat de las riscas, de segur, mas sustot de las diferentas etapas de l’operacion.

A un coma l’autre, refusèri de los entendre m’explicar los detalhs e lor diguèri: «quand serai sus pè tornar, m’explicaretz mas abans m’interessa pas. Vos fau fisança e sabi que faretz vòstre trabalh come cal… E vaya con Dios!»

Pendent aqueles dos sejorns forçats a l’espital, çò que m’espantèt encara mai que l’abiletat dels cirurgians —que fan de miracles cada jor, o cal dire!— foguèt la gentilesa de las «petitas mans»: infirmièras, assistantas e quitament les femnas que cada jorn fan de netejatge —o sabi, los òmes son rars dins aqueles mestièrs— totjorn a s’inquitetar per saber se tot va plan per vos, s’avètz dolors aicí o la…

Sabi que, malaürosament las mètges se fan rars dins lo campèstre e que nos cal anar a la vila per operacions importantas mas teniái a lor rendre omenatge e a los remerciar.

Cresi qu’es lo primièr còp que vos parli de ma santat e pensi pas i tornar mas ne farai pas l’escomesa… Mas après una intervencion, a còps grèva, quand tornatz trobar un vida normala vos arriba de creire als miracles, de miracles complits per tota una equipa de personas competentas que son tot a l’entorn de vos per que lo reviscòl siá complèt.

Quitament los mescresents i podon creire als miracles sens anar a Lorda!