I sèm. Avèm passat los 200 vòts e aqueste sondatge es sus l'empont dels sondatges mai votats. La lucha es ferotja, los nons, aprèp aver ésser despassats puèi distanciats, tòrnan agantar lo panèl dels òcs. E lo sondatge sus l'utilitat d'un òc estandard, 2nd de moment, es a la vista. Encara un esfòrç amics occitans pro e anti corridas! A la fin, cal pas doblidar de demandar a tot aquel brave monde de pas doblidar de signar la peticion sus l'unicitat de, citi: "las lengas d'òc". Per ieu es fach, ai votat e ai signat.

En Occitània, es de defendre les taures contra la corrida qu’es una tradicion vièlha e profonda. Per pròva aqueste poèma d’Edoard Lamorèra, felibre «roge» del Lauragués occidental, que s’indingna d’aquel espectacle afrós e se bota a la plaça del romiaire que patís sense rason, le… 16 de julhet 1899!!


«Paure Brau!

A las molhèrs de Tolosa.

(…)
«Ont som? qué me volètz? semblava dire’l brau?
«Son nascut per laurar, viure al sen del campèstre,
«E me tròbi tancat, sens pariu, dins un trau’,
«Per grépia’l ponchador, le mataire per mèstre!»

Dus chavals annadits, suls uèlhs un tampador,
L’esquinal ondrejat d’un matatruc picaire,
Damòran, arrucats dins le rond sagnador,
Que le taure en tumant les espanse, pecaire!

(…)
Es ragent de susor, de sang, e ça que la
Fa fúger sos borrèus, amb el venguts d’Espanha;
Un sol, mascarat d’òr, que vòl pas recular,
Es perçat pel pansilh e sougatit sens canha.

Tomba sens ben ni mal... e patan de las mans!
Le brau lèva le cap e quetejant, escota:
Perqué tot aquel brut, se demanda’l pauràs?
I comprenes pas res? ieu tanpauc, l’ase fota!

(…)
Le mataire, polit coma’n rei de carton,
Saganha sens pietat, puèi mata le romiaire,
Que biroleja’n pauc en braulhant de malor,
Pèi pèrnabat, sagnós, les quatre fèrs en l’aire,

L’uèlh clucat per totjorn e l’espic alandat,
De son mor, bardissat de pissam e de bosa,
Lepa, tanben, la sang que son còs a rajat!...

E pòdes gaitar ‘quò, Tu! molhèr de Tolosa!!»

Edoard Lamorèra.

Totalitat del poèma: http://blog.l214.com/2011/05/16/paure-brau

Arribi pas a créser que tant d’occitanofònes alfabetizats pòscan aimar la corrida. Occitània a una cultura de la finesa, de la subtilitat. Pas la tradicion de la brutalitat e de las nafraduras donadas en espectacle.
Anem, aquela tradicion es pas nòstra.

E ben! Es que Lo Jornalet seriá victima d'un grop de pression? Avètz vist cossí poja la participacion a aqueste sondatge? E cossí viste lèu lèu a cambiat la tendència? A! Se nos boleguèssem aitant per la lenga tamplan i seriá al patrimòni immaterial!