Cada dissabte, gràcias a Clamenç Pech, presentam dins Jornalet un personatge istoric del país nòstre, extrach de la cronica de Ràdio Occitània ”L’occitan del jorn”, que se difusa de diluns a divendres dins l’encastre de l’emission “L’ora del tè” entre 17h e 18h.

Sèm a l’entrada de Sant Somplesi, dins Tarn (Galhaqués). Après èsser sortit de l’autorota que te mena cap a Albi, passas un giratòri oval, puèi una linha dreta, puèi un autre giratòri e prenes la primièra sortida. Passas una zòna artisanala e comerciala laida que non sai per arribar a las primièras abitacions e l’escòla mairala. E puèi ton uèlh s’atarda a man esquèrra e veses un nom: “Espaci Sicard Alaman”. Lo profan se dirà “qual es aquel tipe, encara?” Mentre que lo coneisseire de l’istòria del país se dirà: “Lo monde del parçan son pas rancuroses !” D’efèit, Sicard Alaman aristocrata lengadocian del segle XIII, se faguèt un nom en son temps per sos talents d’administrator de bens e tanben d’òme d’afars.
 
Segon çò que ne ditz l’istorian Charles Higounet dins un article paregut en 1953 dins la revista Les Annales du midi, la maison dels Alaman seriá una vièlha familha de la vila tarnesa de Pena. Per Sicard, nascut en 1210, los Afars començan tre 1235 quand son paire Doat li transmet lo domeni familial. Lo nòrd li reven mentre que lo sud va a son jove fraire Doat IId. Sicard s’ocuparà del domeni de son fraire encara menor duscas en 1252 quand cadun eiretèt definitivament de sa part. Atal anarà la vida de Sicard que servirà successivament lo comte Raimon VII, puèi son successor Anfós de Peitieus e fin finala lo quite rei de França quand s’apoderèt del comtat de Tolosa. Tant val de dire que la Crosada foguèt pas cap una empacha per l’evolucion de carrièra de Sicard ni mai per la prosperitat de sa familha.
 
S’illustrèt doncas coma administrator de bens, de segur, mas aquò l’empachèt pas de far créisser son territòri mercés entre autres a las bonas gràcias del comte Raimon VII. Se privèt pas d’edificar de castèls coma sul puèg de Bonafonts que venguèt Castèlnòu de Bonafonts e que se ditz uèi Castèlnòu de Levins. Faguèt tanben edificar la bastida de Mons Astrux, uèi Montastruc la Conselhièra… e tot aquò en mai de çò qu’eiretèt de sos parents coma justament un fèu al ras de Sant Somplesi. Comprenguèt lèu que lo sol revengut de la tèrra sufisiá pas e que caliá far venir de populacions industriosas sus plaça qu’aurián l’avantatge de s’enriquir e d’enriquir lor senhor. Pasmens, son empresa suls peatges li valguèt lo malcontentament de las populacions destermenadas de pagar a de punts de peatge tròp nombroses, especialament del costat de Rabastens e Sant Somplesi.
 
Cap a la fin de sa vida, lo que foguèt lo “ministre de las finanças” dels comtes de Tolosa se volguèt crompar lo salut en finançant las òbras de lors enemics: las autoritats ecleciasticas. Atal contribuiguèt a las glèisas de Santa Cecília a Albi e de Sant Estève dins la Vila Ròsa. Moriguèt en 1275 en daissant una descendéncia pro nombrosa. Sa prosperitat se serà faita mercés a la bastison e a la rebastison del Lengadòc sangbegut de l’après-crosada. Pasmens, segon Charles Higounet, la prosperitat dels Alaman aurà pas resistit a de “successions malastrosas” e “de trucs dels novèls agents tolosans de la reialtat”. Tot batut e rebatut, aquela prosperitat aurà pas durat que 90 ans.