Vene e contempla guaire gran ei eth mutuau amor dera gent; e s’arren te botge a pietat entà nosati, vene a avergonhar-te dera tua fama. E, que me sigue licit preguntar-te, ò suprèm Joen, que sigueres crucificat per nosati ena Tèrra! Son viradi entà un aute costat es tòns uelhs? O ei que mos vas premanint d’aguesta manèra, en çò mès prigond des tòns pensaments, entà recéber quauque gran ben que non pòt preveir era nòsta intelligéncia? Pr’amor qu’era tèrra d’Italia ei plia de tirans; e er òme mès mesquin, en entrar en un partit, se convertís en un Marcel.
 
Florencia mia, pro pòs èster satisfèta d’aguesta digression, que non parle damb tu, gràcies ath tòn pòble que tant s’engenhe. Que n’a fòrça qu’an era justícia en sòn còr, mès son tardius en aplicar-la, pr’amor que cranhen tirar era balestada imprudentaments; mès eth tòn pòble que l’a ena punta des sòns pòts. Molti refusen es cargui publics; mès eth tòn pòble respon sollicit, sense que lo criden, e cride: “Jo les accèpti.” Alègra-te, donc, pr’amor qu’as motius entad aquerò. Qu’ès rica, gaudisses de tranquillitat, as prudéncia. Que digui era vertat, ac demòstren claraments es hèts. Atenes e Lacedemonia, que heren es ancianes leis e sigueren tan civilizades, balhèren un praube exemple de víuer ben, en comparèr damb tu; pr’amor que dictes tan subtils decrets, qu’es qu’expedisses en Octobre non arriben a mejans de Noveme. Guairi viatges, enquiath temps que m’artenh era memòria, as cambiat de leis, de moneda, de mestièrs e de costums e as renauit as tòns abitants? E s’ac vos rebrembar e veir era lum, saberàs qu’ès semblabla ad aquera malauta, que non trape posicion avienta sus era pluma, e sage de hèr mès suportable eth sòn dolor, hènt contunhi torns.