Aquel matin del 25 de febrièr, lo cèl èra plan gris sus las ondas, e lo còr èra pas a la galejada. Dins reportatges, analisis, comentaris a caud, desfilavan longas cordeladas de fugitius, immòbles bombardats, nafrats ensagnosits, carris d’assalt, tron dels espets, petrilhada de las mitralhetas, escadrilhas que lauran lo cèl, l’escalada de las amenaças de sancion e de las tornas,un estat envasit per un autre, lo dreit internacional trepejat, las institucions internacionalas impotentas: la guèrra èra a la nòstra pòrta.
 
Las primièras pimparèlas se replegavan, las violetas se retenián la sentor e lo cocut se demandava quora li tornariá l’enveja de cantar. E lo paure cronicaire gaitava, aclapat, lo tintièr e la pagina blanca qu’esperava l’alisada de la pluma. Mas arribèt sus las ondas la cronica de Sandrina Hourdin que, entre la declaracion tronanta d’un ministre e la, desesperada del president ucraïnian, nos prepausèt un reportatge sus la culhida dels megòts dins las carrièras, organizada per l’associacion Hebdo Ecolò. Nos aprenguèt que, en una annada, l’associacion aviá amassat un mièg milion de megòts que acabarián pas dins los oceans e lo ventre de las bèstias, mas reciclats en panèls de sensibilizacion o en isolador espleitable dins lo bastiment o la matalassada de las moflinas...
 
Accion bufèca, derisòria dins aquel ambient de fin de monde? S’arrestar, se capelar lo cap, e aital reconéisser que la barbariá e la folia avián ganhat? O contunhar, per provar que sèm mai grands que çò que nos espotís, que resistissèm, que demoram quilhats, que portam, coma lo colibrí de la faula, la nòstra goteta d’aiga per amortir lo grand incendi del monde.
 
Chinchèri la pluma dins lo tintièr e me botèri a escriure.
 
Avèm pas lo dreit de renonciar.