Lo 14 de febrièr foguèt anonciat pel 16, dins l’encastre d’un assopliment del protocòl sanitari, lo retorn dels moments de convivéncia, dins l’entrepresa, al burèu, sul luòc de trabalh. Foguèt un sospir de solaç general, quitament s’èra precisat qu’aquelas reünions se devián tenir dins l’estrict respècte de gèstes barradura (masqueta, aeracion,ventilacion, distanciacion).
 
E los Directors de las Ressorgas Umanas, los caps d’entrepresa, los responsables de P.M.E, los sociològs s’endevenguèron per lausenjat las vertuts d’aqueles moments de sociabilitat. En efècte, se abans la crisi, fèstas de partença a la retirada, de promocion, eveniments familials e sustot pausas davant la maquina de cafè èran pas totjorn plan vistas, consideradas coma superfluas e quitament damnajosas al bon anar de l’entrepresa: pèrda de temps, desvelopament d’un «marrit esperit» en çò dels emplegats. Mas lor suspension pendent dus ans permetèt de ne mesurar l’importància, «los aperòs virtuals estant pas qu’una colhonada» coma diguèt un D.R.H. La dimension informala del còp a beure permet d’avançar sul trabalh, de partejar d’astúcias de mestièr, de far circular l’informacion, e tanben d’espotir la ierarquia, e de far comunautat. Melhorar la qualitat de vida al trabalh, s’i sentir plan permet de mai d’aumentar la productivitat.
 
Mas l’euforia durèt pas longtemps. Aguèrem pas léser de nos regaudir d’aquela libertat tornada que nau jorns mai tard las potinadas tragicas en Ucraïna e l’anóncia d’un novèl periòde probablament longàs de restriccions, sacrificis, dificultats ligadas a aquela nòva guèrra, mentre que l’anciana èra pas a fèt acabada, nos tirèron del còr l’enveja de far la fèsta al trabalh coma a l’ostal e una masqueta de tristum remplacèt la cirurgicala.