Adieu-siatz, brave monde! Lo divendres es mon jorn de teletrabalh, quitament se los autres jorns de la setmana soi pas desobrat!

M’arriba de vos dire en començant aquestas règas que fariái mai de me calar per çò qu’ai pas res a dire… mas coma me soi engatjat a escriure quicòm cada setmana, me cal ben trobar un eveniment que digne d’interès per vos que me legissètz.

Es pas lo cas aquesta setmana, ça que la!

Avèm encara e totjorn —per quatre ans— lo cap messorguièr estatsunidenc que sap pas dobrir la boca sens dire una messorga o nos dire qu’es el lo pus intelligent, lo pus aluserpit, etc. Alara, per un còp, vau ensajar de ne parlar pas mas fau pas cap de promessa!

Avèm dos eveniments d’importància en Euròpa que vos deurián interessar quitament se son pas dins un domeni identic: Vatican e Russia…

Pòdi pas jogar, ça que la, los eveniments als dats e me sembla que seriá melhor d’acabar sus una nòta d’espèr… Donc, parlam de Russia en primièr…

Ièr, se debanèt a Moscòu una demostracion de fòrça del tsar qu’aviá invitat qualques cap d’Estat qu’aiman pas especialament los Estatsunidencs e particularament lo cap-messorguièr que, dempuèi que foguèt elegit, vòl tot capvirar sul planeta.

Dins aquel grop, una majoritat de dictators que, demest autres subjèctes de desplaser n’an pro de la supremacia d’un país sol e aimarián anar veire se l’èrba es pus vèrda enlòc mai. Corron la risca d’èsser decebuts mas enfin l’Estatsunidenc fa tot çò que pòt per los far fugir.

O ai ja dich, cresi. Se compòrta coma la Dama de fèrre —Reialme unit— que voliá recuperar sa moneda dins lo quadre de l’Union europèa!

Coma cada an, es las costuma de commemorar la victòria sul nazisme, victòria que Russia auriá complida tota sola d’après çò que ne dison las cronicas. Degun pensa a denegar que lo pòble rus sofriguèt detzenats de milions de mòrts mas —e sus aqueste ponch, los libres e lo tsar son muts— d’autres païses ajudèron los Russes a poder cridar «victòria».

Aquesta demostracion de fòrça impressionèt sos invitats benlèu mas ven en contradiccion amb lo discors que prononcièt per parlar d’Ucraïna. Es bèl e bon de felicitar los soldats que se baton per la maire patria dins aquela «operacion especiala» per desliurar los Ucraïnians dels nazis que son al poder mas los centenats de milièrs de mòrts tornaràn pas! E las victimas civilas tanpauc. Mas aparentament los Russes tròban normal qu’una operacion que deviá durar una setmana s’eternize; e après tres ans d’afrontaments, ne veson pas la fin!

L’autre eveniment es planetari e se passèt en Vatican coma l’autre quinze jorns abans.

La mòrt del papa Francés —ne parlèri quinze jorns a— e l’eleccion de Leon XIV que ven d’estar elegit al cap de dos jorns pels cardinals recampats en conclave .

Aqueste papa a la dobla nacionalitat estatsunidenca e peroviana e los catolics dels dos païses se regaudisson quitament se los mèdia ne tenon principalament pels Estats Units.

Se ne cresèm los exegètas, deuriá seguir las piadas del papa Francés tot en estant pus diplomatic.

Èra impressionant de veire sus la plaça de Vatican aquela fola de 400 000 personas se regaudir, plorar, cantar per celebrar un papa novèl.

Aquí vos daissi agachar o legir vòstres mèdia…

Imaginatz una seconda se l’eleccion del papa èra arribada lo jorn de la parada moscovita. Qual auriá agut la preferéncia dels mèdia?

Pensi que i a pas cap de dobte; quand l’un parla de guèrra justa —i a guèrras justas, pareis!— l’autre parla de patz sus la tèrra.

Lo tsar —e es pas solet— s’apièja sus la fòrça brutala de las armas e l’arma del papa es la Bíblia, lo libre sant dels crestians, que pòrta lo messatge de Jèsus.

Cadun me pensa çò que vòl naturalament mas a ieu m’agrada mai l’arma del papa!