Es d’evidéncia ara que per tot çò qu’es culturau, associatiu e societau la situacion es marridassa. L’agravacion espectaclosa de la baissa daus budgetes das «collectivitats» es ara plan evidenta e aquò alèrta l’opinion de quicòm que sa fasiá en silenci dempuèi un desenat d’annadas.

Mas las consequéncias ne son plan diferentas per la cultura francesa e per las lengas-culturas autoctònas, regionalas dins la constitucion.

Per aquelas la situacion ven calamitosa per la rason simplòta que lors credits venon gaireben totes das solas «collectivitats».

Per elas l’accion dau Ministèri de la Cultura es quasi nulla e relèva dau microscopic. Son pasmens lo sol patrimòni culturau marcat dins la Constitucion e mai classadas en «Grand Dangièr» per l’UNESCO. Mas de tot aquò lo Ministèri s’en chauta.

Atau tot çò que se fa per la cultura occitana a per sol apuèg los credits das «collectivitats». Es ben una alèrta vitala per l’occitan que los paures mejans qu’i son dedicats demesissan a granda vitessa.

Son essenciaus per far una ofèrta sociala de lenga e cultura viva: ràdio, edicion, mèdias, teatre...

Per la cultura francesa es de segur marrit mas fa lo tornar a la normalitat seculara: tota la cultura francesa se fa dins la region parisenca coma o mòstra lo budget dau ministèri de la cultura que i dedica l’80%. Per aquela cultura tot va tornar au normau centralizat.

Mas per nautres la fin de la «descentralizacion» e la baissa grandassa daus credits culturaus das «collectivitats» es una alèrta vitala per la cultura occitana.