Siái nascuda endacòm mai. Me remembi pas pus ont, nimai quora. Tombèri sus un pic, fa un brieu ja. Èra una segonda naissença, o una tresena, o ... Sabi pas tanpauc. Un fum, saique. Tornèri trobar d’unas amigas que tombèron amb ieu quasi al meteis moment. Gaujosas, totas, plenas de vam e frescas coma la nèu. Sèm sòrres, saique. Nascudas de la quita mar, del quite nivol. Saique, un còp de mai, perque se’n remenbran pas tanpauc las amigas. Un certitud: Nos revertam fòrça.

Donc tombèri sus un pic, un puèg puslèu, redond e vielh, verd e un briconèl en penta son planastelòt daissat. M’esclafèri, m’aplatiguèri, puèi trovèri un caminòt finguet entre doas pèiras, a travèrs las èrbas e la tèrra, las rasigas e los sediments. Un caminòl de se bastir. Èra pas una sens edilha a la debuta.

Davalèri, m’enfonilhèri, prigond dins la Tèrra, cap a un estranh estanh, escur e glaçat, fastigament tranquille, lugubre e languivol. Èra pas atirant aquel avenc. Tan negre. Urosament n’èri pas soleta. Lo bonastre. Un faís d’amigas arribavan de longa, coma un formiguièr que mudariá. Una après l’autra, en rengueta, bravas.

Èri tranquillòta dempuèi d’unas jornadas e nuèches. Tot d’un còp, me faguèri pompejar al pus fons de l’estanh. E vira que viraràs, viste, a la galaupada. Una davalada de las grandas. Puèi aspirada, un còp de mai, dins un endrech que revertava a un tunèl, sens fin. Cresquèt subte la velocitat, encara. Una acceleracion e a l’encòp de la lutz, fòrça lutz, esbleugissent e de l’aire cande que se mesclava a nosautras. Perdèri lo contacte amb las amigas, un temps. E m’esclafèri per lo segond còp. Mens durament que lo passat. Tombèri sus d’autras, pesugament, cèrtas, mas amb la doçor, l’amortissament de las mieunas congenèras.

Aprèp un grand barrejadís, tornèrem prene lo camin amb d’amigas novèlas, vengudas d’ont sai pas. Èra un caminòt que serpentejava lo long d’una penta, un rajadís discret e de contunh, entre las ròcas per debutar puèi amb de mai en mai d’èrbas e aubres en seguida. Comencèri d’encontrar trochas e d’unes peisses blancs.

Après un parelh de jorns d’aquela bèla e lenta passejada, un matin d’ora... Lo silenci. Pas qu’el, e lo cant, las fiuladas dels aucèls amb lors colors tal un arcolan dins una mar verda. Viatjàvem totjorn amb lo nòstre estrambòrd primitiu, amassas. E creissiá, creissiá lo camin de contunh. De temps, i aguèt de camins de mai que nos rejonhián, venián d’aicí d’ailà, un còp a man drecha, l’autre a man esquèra. Fasiá lo camin mai grossàs, mai prigond e mai impersonal, de segur. Un viatge long. Un viatge variat e confortable. Tostemps d’unes aubres. Garrics e fraisses, pibols e sauses, e tant e mai d’essencias de mai. E d’amorièrs, d’unas fruchas. Mas en delà de pradas verdas e floridas que s’espandissián fins a l’asuèlh, entre blau e blanc. Ne’n vesiái pas pus las broas del caminàs. Luènh, fòrça luènh de tot. Dins las pradas, de còps, cabròls e singlars, conilhs e rats, fasián l’animacion , l’espectacle. Nos regaudissián

Perduda e esconduda dins aquela molonada, agachavi pas que davant, dins lo sens de la penta, dins lo sens del viatge. Inevitable. De tot biais, pas cap de mejan de far la vòlta. Sonque seguir lo moviment. Tot d’un còp, pas pus de broa. Sonque d’amigas de’n pertot. Ennaut, enbàs, a mon entorn. Pertot vos disi. D’unas èran estranhas amb lo gost de la sal. Levat aquò, coma ieu. Una immensitat. Immensitat indescriptibla. Mas me semblavi acostumada a aquel monde blau escur, silenciós e confle de vida. Coma a l’ostal. Coma dins la mar. La maire.

Comencèri, alara, un cicle novèl, una vida novèla, per ieu. Un naissença de mai. D’unes jorns e nuèches de seguir Luna e Solelh. Un viatge de mai de complir, coma lo passat, coma lo que vendrà.